-Հիմա ինչ պատմեմ, ոչ ոք չի իմանա, այդպես չէ՞:

Երբ հերթական անգամ նստեցի գրասեղանիս առջև և փորձեցի գրել, թուղթս սովորականից ավելի կարևոր առարկա թվաց: Սկսեց մի տեսակ ժպտալ ինձ և վստահեցրեց:

-Ոչ ոք չի իմանա:

Երբևէ չէի մտածել, թե ինչու ենք գրում հենց թղթի վրա, ով է նա և արդյո՞ք պահում է մեր գաղտնիքները:
Հարցեր առաջացան, բազում հարցեր, և մեր զրույցը երկար շարունակվեց:

-Ո՞րն է ձեր մասնագիտությունը և ինչո՞վ եք զբաղվում:

-Երբ նոր էին ինձ ստեղծել, երկար եմ մտածել, թե ինչ մասնագիտություն կարելի է ընտրել: Սակայն այդպես էլ չկարողացա կողմնորոշվել և որոշեցի դառնալ պարզապես մարդու օգնականը: Ամեն վայրում ու պարագայում մարդուն օգնության եմ գալիս ես և հեշտացնում նրա գործը:

-Ո՞րն է ձեր դերը մարդու կյանքում:

-Ես այն մեկն եմ, ով իր վրա է կրում հազարավոր մարդկային զգացմունքներ: Երբ մարդիկ ցանկանում են կիսվել իրենց ուրախության, տխրության կամ զայրույթի մասին, ընդամենը իրենց նախադասությունները շպրտում են ինձ վրա, և ես լուռ տանում եմ մարդկանց զգացմունքները իրենց փոխարեն: Իմ միջոցով նաև հազարավոր մարդիկ իրար հետ են կապնվում և գրում նամակներ: Ես ինքս ինձ վրա եմ զգում մարդկանց կողմից ինձ վրա շարված կարոտի խոսքերը:
Մարդիկ ինձ վստահում են: Նրանք գիտեն, որ այն, ինչ ինձ պատմում են, երբեք ոչ-ոք չի իմանա: Այդ իսկ պատճառով ես և մարդը այդքան մոտ ընկերներ ենք:

-Ինչպիսի՞  դժվարություններ եք հաղթահարում ամեն օր:

-Ամեն օր ծառերը վիճում են ինձ հետ: Իմ պատճառով է, որ կտրում են նրանց և օգտագործում նրանց փայտը: Եվ ամեն օր օդի փնթփնթոցն եմ լսում, ում թթվածինը պակասում է: Ես ինձ մեղավոր եմ զգում: Դա մեծ դժվարություն է ինձ համար, որ հաղթահարում եմ ամեն օր:
Մյուս դժվարությունը, որ հաղթահարում եմ ամեն օր, դա անտարբեր մարդկանց վերաբերմունքն է իմ նկատմամբ: Երբ ինձ պատռում են, ճմրթում և գցում աղբարկղը: Երբ իմ ճակատագիրը նրանց ամենևին էլ հետաքրքիր չէ:

-Ի՞նչն է ձեզ տխրեցնում և ուրախություն պատճառում:

-Երբ հիշում եմ, թե մի քանի դար առաջ ինչպես էր, և հիմա ինչպես է, մի քիչ տխրում եմ: Երբ մարդիկ նոր էին ինձ հայտնաբերել, խնամքով էին վերաբերվում, սիրում էին ինձ: Հիմա մարդիկ ինձ փոխարինողներ են գտել` այդ հեռախոսները և համակարգիչները: Այն, որ հետզհետե մարդկանց համար անկարևոր եմ դառնում, տխրություն է ինձ պատճառում: Իսկ ուրախանում եմ, երբ մարդիկ կիսում են ինձ հետ իրենց մտքերն ու կարծիքները: Չափազանց շատ եմ սիրում լուռ լսել նրանց:

-Ինչի՞ց եք վախենում:

-Ինձ վախեցնում է մարդկանց ինձ նվիրած զայրույթի և տխրության խոսքերը: Երբ մարդիկ տխրում են, թախծով են լցնում ինձ, ես էլ վախենում եմ:
Բայց ամենից մեծ սարսափը մարդկային արցունքներն են, որոնք լցվում են ինձ վրա և քայքայում ինձ: Սարսափելի է տեսնել և զգալ աշխարհի վրա ամենակարող էակի` մարդու թուլությունը:

-Ո՞րն է ձեր յուրահատկությունը:

-Իմ յուրահատկությունը կայանում է նրանում, որ անցնեն էլ հազարավոր տարիներ, ես կմնամ բոլորի կողմից սիրված և վստահված թուղթը, ով պատրաստ է լսել աշխարհի 7 միլիարդ մարդկանց:
Վերցրեցի թուղթս ու շարունակեցի գրել: Իսկ նա նորից նշեց.
-Ոչ-ոք չի իմանա, խոստանում եմ: