-Անցի՛ր, աղջիկ ջան, նրանք միայն ուզում են քեզ հետ խաղալ:

-Վա՜յ, ինչ խաղալ: Մի հատ բռնեք, ես անցնեմ, էլի:

-Բռնել եմ, անցի:

Գրողը տանի, երբ ամեն առավոտ պիտի գնամ դասի, անպայման փողոցի թափառական շները պատրաստ ինձ են սպասում: Եթե հիմա փորձեմ սուբյեկտիվորեն առաջ քաշել այն վարկածը, որ բոլոր շները պետք է այրվեն դժոխքի կրակներում, ապա շան հավատարիմ պաշտպանները կսկսեն ինձ համոզել, թե շունը մարդու բարեկամն է կամ շները երբեք չեն վնասում մարդկանց: Բան չունեմ ասելու, թող ես թվամ շատ չար մարդ, բայց, գրողը տանի, գոնե չնչին բան հարկավոր է ձեռնարկել դրանց դեմ:

Հենց հատեցի խաչմերուկը, հեռվում նկատեցի իմ կողմ սլացող մի ահռելի գազանի, մի հսկա չափերով հրեշի, մի շան, որը երախը բաց վազում էր իմ կողմ: Շտապեցի դեպի հարևան ամենամոտ տունը, սկսեցի ուժեղ թակել դարպասն ու խնդրել ներս թողնել ինձ: Ներսից մի փոքրիկ երեխա արձագանքեց.

-Ի՞նչ ես ուզում:

-Դուռը շուտ բացի, երկու րոպե ներս գամ ու կգնամ: Ուղղակի շնից եմ վախենում:

-Չեմ բացելու:

-Հո դու… Ը՜, դուռը բա՛ց:

-Մամաս ասել ա, որ անծանոթ մարդկանց առաջ դուռ չբացեմ, կարող է գող լինես:

-Հա, բայց ես գող չեմ: Ես ձեր հարևանն եմ, դուռը բա՛ց:

-Ես քեզ չեմ տեսել էսքան ժամանակ:

-Որովհետև ես առավոտյան դուրս եմ գալիս այն ժամանակ, երբ դու դեռ քնած ես, և վերադառնում եմ, երբ արդեն քնել ես:

-Ճիշտ գողերի պես:

-Չես բացո՞ւմ:

-Չէ:

Բանակցություններս ապարդյուն ավարտվեցին, փոքրիկը դուռ չբացեց իմ առջև, բայց հսկա գազանը թեքվեց դեպի կենտրոնական փողոց: Հա, երևի հասկացաք, որ տառապում եմ կինոֆոբիայով: Բայց, ինչպես հասարակ մահկանացու, ինձ հույս եմ տալիս, որ դա ոչինչ է: Չէ՞ որ Սերգեյ Եսենինը ուներ սիֆիլոֆոբիա (վախ ոստիկանությունից) կամ կոմպոզիտոր Ջակոմո Մեյերբերը, ռուս գրող Նիկոլայ Գոգոլը, Ամերիկայի առաջին նախագահ Ջորջ Վաշինգտոնը ունեին տաֆեֆոբիա (վախ կենդանի թաղվելուց): Թրիլլերի հանճար Ալֆրեդ Հիչկոկը տառապում էր օվոֆոբիայով՝ օվալ առարկաներից վախով, Իոսիֆ Ստալինը՝ տոկսիկոֆոբիայով (վախ թունավորումից), Պոլ Սեզանը՝ հապտոֆոբիայով (վախ դիպչելուց), իսկ Զիգմունդ Ֆրեյդը՝ ձարխոտերից:

Դե, հա էլի, վախն էլ չի խանգարել այս մեծություններին ապրել, բայց ավելի լավ է՝ հեռվից չգամ ու ասեմ, որ եթե ոչ մեկը քայլեր չի ձեռնարկելու թափառող շների դեմ, գոնե կարելի է ամեն 200 սմ-ը մեկ էդ մարդկանցից կանգնեցնել, որ ամեն անգամ պահեն այդ գազաններին՝ անպաշտպան մարդիկ անցնեն: Հա, չեմ ասում տանեն շներին այրեն դժոխքի կրակներում, այլ առաջարկում եմ գոյատևման համար տարածք հատկացնել, խնամակալության տակ առնել:

Իմ կյանքի ամենավատ դրվագները կապված են շների հետ: Երբեմն էլ փողոցում կարելի է հանդիպել գյուղացիների շներին, որոնք ազատ թափառում են: Թե ասա՝ շուն ունեք, ձեր տանը պահեք, էլի: Որ չեն թիթիզանո՜ւմ:

Պիտի ընդունենք, որ հոգեբանական վախերն ավելի ծանր են, քան ֆիզիկականները, սակայն դրանք ունեն մի ընդհանրություն: Բոլոր տեսակի վախերն էլ ստեղծում ենք մենք: Առաջ էլ է, չէ՞, այդպես եղել: Հեթանոսական ժամանակաշրջանում մարդիկ վախեցել են ամպրոպից, ստեղծել են ամպրոպի աստված: Ուղղակի չեմ հասկանում՝ ինչն է անհասկանալի շան մեջ, որ վախենում ենք: Ախր, բոլոր շներն էլ ունեն հասկանալի ատամներ, հասկանալի քամու արագություն և հասկանալի երախ:

Ոչինչ անհասկանալի չէ: