Երեկ մի ուրախալի լուր ստացանք. 17-ի պատանի թղթակից Եվա Խեչոյանը հաղթել է ՖԼԵՔՍ ծրագրով, և մեկ տարի ուսանելու է ԱՄՆ-ում: Շնորհավորանքների հեղեղի մեջ կարդացինք. Եվան շնորհակալություն է հայտնում իր ուսուցչուհուն՝ ընկեր Դալլաքյանին: Հետո հիշեցինք, որ մեր թղթակից Արտյոմն էլ մի գեղեցիկ պատմություն էր գրել նրա մասին: Ավելի ճիշտ, այն մասին, թե… Ավելի լավ է՝ կարդաք և բարի ծառայություն մաղթեք Արտյոմ Սաֆարյանին, որն այսօր ծառայում է Հայոց բանակում:
Արտյոմ, հրապարակում ենք առանց քո թույլտվությունը հարցնելու:
-Արտյոմ, վեր կաց, արդեն ժամը 12-ն է,- լսվում է մայրիկիս ձայնը, որը կարծես ջնջում է երազիս և իրականության մեջ եղած այն նուրբ սահմանը, որը չէի էլ հասցրել գծել:
-Հա, մամ, հեսա` վեր կկենամ, մի քիչ էլ:
-Այ տղա, ընկերներդ են զանգել, վեր կաց, տես` ի՞նչ է եղել:
-Է, մամ, էլի պիտի ասեն` արի Դալլաքյանենց շենք, ոնց որ Դալլաքյանի վկաները լինենք: Լավ, տեսնեմ` ի՞նչ է եղել:
Եվ արդեն առանց գիտակցելու ձեռքիս մեջ հավաքում եմ ընկերոջս համարը: Երկու անգամ լսեցի ինձ համար անտանելի դարձած ազդանշանը և հետո զգացի ընկերոջս քնաթաթախ ձայնի ելևէջները:
-Հա, իմ մարմելադ ախպեր, ի՞նչ է պատահել:
-Զանգել էիր:
-Հա, ասեցի` մի քիչ ման գանք:
-Էլի Դալլաքյանենց հայաթ:
-Հա, ինչի՞:
-Դու չե՞ս հոգնել: Ախր, անգլերենի պարապմունքներն արդեն մի ամիս է` վերջացել են, իսկ մենք ֆանատիկների նման գնում ենք առավոտից իրիկուն նստում այնտեղ:
-Դե, տենց դժգոհ ես, դու տեղ առաջարկի:
-Չբռնենք` գնանք այգի՞:
-Հա, բա ոնց, գնանք էդ դատարկ այգին, որտեղ վերջին անգամ Նոյի ժամանակ է մարդ ոտք դրել: Չէ, այ ախպեր, ուրիշ տեղ ասա:
-Արի գնանք մշակույթի տուն:
-Արտյոմ, եթե դու հավես ունես փոշու ու դատարկ պատերի մեջ նստես ու սեփական արձագանքիդ հետ զրույց անես, խնդիր չկա:
-Լավ, հավեսu եկել է կինո դիտեմ, արի գնանք կինո:
-Ո՞ւր, Երևա՞ն:
-Չէ, մեր մոտ` Չարենցավան:
-Այ ախպեր, դու ուզում ես գնաս աղբի հատիկների կինեմատիկ դասավորությանը նայե՞u դատարկ ու կեղտոտ գետնի վրա, թե՞ նախորդ ընտրության ցուցակներն են հետաքրքրում:
-Լավ, ախպեր:
-Դե հագնվի, գալիս եմ` քեզ վերցնեմ, գնանք:
-Լավ:
Քաղաքում էլ ուրիշ տեղ չկա: Մնաց Դալլաքյանենց բակը: