Զանգը տվեց:
-Ձեզ ո՞վ ասաց` ազատ եք: Ես դեռ դասարանում եմ, ախր:
Օյ: Եվս կես վայրկյան, ու արդեն ես դասարանում չէի լինի, որովհետև ես այս բառերը լսեցի այն ժամանակ արդեն, երբ ձեռքս ձգում էի դուռը դրսից փակելու: Հետ գնացի ու նստեցի տեղս: Ընկեր «Իքսը» ասաց տնայինի տեղը, հետո նայեց իմ դեմքին, որի վրա երևի բացահայտ երևում են իմ մտքերը. «Արագ ասեք, էլի, ինձ հիմա ձեր տնայինները ընդհանրապես չեն հետաքրքրում»: Նայեց ու հարցրեց.
-Վահե, իմացա՞ր տնայինի տեղը:
-Հա, բա ոնց:
-Լավ, դե ազատ եք:
Մեկ, երկու… Երկուսուկես վայրկյանից, բացառությամբ մի քանի հոգու, ամբողջ դասարանը դրսում ա: Մեր «տարածքով» քայլեցինք` խույս տալով երկրորդ դասարանցիների գրոհներից, որոնք՝ «չմշկելով» անցնում են մեր միջանցքի մի ծայրից մյուսը, հետո կանգնեցինք լուսամուտի մոտ: Լուսամուտի մոտ կանգնել նշանակում է` իմանալ, թե ինչ հետաքրքիր բաներ են եղել դասարանցիների հետ երեկ, լսել թարմ «անեկդոտներ», կամ լուսամուտից նայել գնացող-եկող մեքենաներին՝ քննարկելով, թե, որ մեքենան ումն է, կամ վերջին անգամ երբ են «խփել» : «Լուսամուտի մոտի էտապն» անցավ: Մենք էլ անցանք դասարան, որովհետև դրսում արդեն ոչ մի հետաքրքիր բան չկար: Դասարանում մի 2 անհամ կատակ արեցինք, մի 2-ն էլ` համով: «Զարմացանք», թե ինչու է պատմության դասն էսքան երկար, փոխանակվեցինք տնայիններով ՝ որ դասի ժամանակ «հանգիստ» արտագրենք: Հետո արդեն պարտադիր մեկը ջրիկանում ու «հանաքով» գրատախտակի բարձիկով տալիս է մյուսի դեմքին: Հաջորդող վայրկյանները իրենցից ներկայացնում են «սպեցէֆեկտներով» լի մի տեսարան, որը ասես վերցրած լիներ հոլիվուդյան «բլոքբասթերից». պատերի վրա վազող մարդիկ, սեղանների,աթոռների ու նույնիսկ մարդկանց վրա «պարկուրի» էլեմենտներ կիրառող «կասկադյորներ»: Ահա մի պահ հայտնվեցի Հարի Փոթերի աշխարհում: Քթիս մոտով անցավ թռչող ավելը: Ավելը թռավ ուղիղ դռան կողմ: Զանգը վաղուց արդեն տվել է: Դուռը բացվեց, ու ավելը իր «ճախրանքը» ավարտեց՝ դիպչելով ընկեր «Իգրեկի» ոտքերին: Կայծակի արագությամբ մենք հայտվնեցինք մեր տեղերում` սպասելով խրատական դասի …