Դե ինչ, նստած եմ դասի, էսօր վայֆայս մոտս չի, պարապ եմ մնացել, ինչ-որ տեղից թույլ վայֆայ գտա, բայց դե, չէր հերիքի PUBG խաղալու համար: Որոշեցի թերթել 17.am-ը, առանձնակի սիրելի է ինձ համար էդ կայքն ու նախաձեռնությունը: Ծանոթներիս գրածները կարդալուց հետո անցա ուրիշներին, հետո մտածեցի` ինչո՞ւ ես էլ չունենամ հոդված։
Հետաքրքիր է, չէ՞, թե ինչով է զբաղվում 12-րդ դասարանի աշակերտը դասի ժամին. խաղ, վայֆայ, բրաուզեր։ Ոչինչ, քիչ մնաց, մի քիչ էլ, ու կլրանա 12 տարվա դատիս վերջին օրերը, ու կազատվեմ էս ճաղերից։
Հա, դպրոցը դարձել է ճաղերով փակված շենք, իսկ դասարանը՝ մութ խուց, որտեղ դու չես ընտրում սենյակակիցներիդ։ Ու միշտ չի, որ նրանք կարող են լինել հաջողված ու դուրեկան։ Մի ժամանակ ընկերներս դասարանից էին, բայց էլ չէ, նույնիսկ դպրոցից չեն, չեմ էլ բողոքում, ի՞նչ կարևոր է։
Այս տարի վերջին զանգ է, պատրաստվում են։ Հա, ճիշտ տեսաք` «են», ես` չէ։ Խուցը առավել մթնեց, իսկ սենյակակիցները ավելի քիչ սկսեցին սիրել, եթե իհարկե սիրում էին, եթե չէ, ատել սկսեցին առավել շատ, քան առաջ։ Ուսուցիչներս զարմացած էին, տնօրենս նույնիսկ առանձնազրույց ունեցավ ինձ հետ: Ուսուցիչներն ասել էին, որ Ռուբենը մեկուսացել է դասարանից։ Հա, կա էդպիսի բան, բայց ոչ էն երանգավորմամբ, ինչպիսին հասել էր տնօրենիս, ու շատ շնորհակալ եմ, որ տնօրենս հասկացավ ինձ, ինքն էլ ընդունեց, որ մենք չենք ընտրում` ում հետ ընկերանանք։
Կան մարդկային տեսակներ, որ քո սրտին մոտ չեն ու ընկեր լինել չեն կարող։ Բայց այստեղ մնացածի վատը լինելու խնդիրը չէ: Գուցե ես եմ վատը, կամ էլ, հնարավոր է, ես էլ վատը չեմ։
Վերջին զանգին բեմ է բարձրանում դասարան, իսկ մարդ, ով այդ դասարանից վտարյալ է (պատճառը էական չէ), չի մասնակցի Վերջին զանգին։