«Իրանն անպայման հակահարված կտա Ամերիկային»:

«Ամերիկան երկու տրիլիարդին համարժեք զինամթերք է գնել»:

Արդեն մեկ շաբաթ է, ինչ լսում ու կարդում եմ նման բովանդակության նյութեր ու լուրեր համացանցում, ու անհնար էր պատկերացնել համաշխարհային քաղաքականությունն ու պատերազմներն առանց մեր միջամտության: Ցավոք, թե բարեբախտաբար` միայն համացանցի նյութերի մեկնաբանություններում:

Բոլորս պարտադիր կերպով ինչ-որ կողմի ենք սկսում աջակցել, ասում ենք, որ պարտադիր պետք է մյուս կողմի վրա ատոմային զենք գցել, կամ պարտադիր այն մի երկիրը պիտի խառնվի ու հարցը լուծի:

Չենք հասկանում մի բան, որ երկիրն առանց որևէ պատերազմի արդեն իսկ կործանման եզրին է:

Պատերազմը բնական երևույթ է` առանց որի դժվար է պատկերացնել առաջխաղացում, բայց պատերազմները հին ժամանակներում ծագում էին այն ժամանակ, երբ բնակչությունը խաղաղ էր ու մոլորակին, կարծես թե, ոչ մի բան չէր խանգարում ապրել:

Մեր օրերում պետությունների գլուխ կանգնած մարդիկ իրենց անձնական շահերից ու քմահաճություններից ելնելով խաղում են այլ մարդկանց ճակատագրերի հետ, մտածելով գրպանների պարունակության մասին` վերացնում են կյանքի` մեզ դեռևս միակ հայտնի կետը, իսկ հետո հպարտ հայացքներով ու խրոխտ ձայնով ելույթ են ունենում ու սպառնում, թե կարող են կոճակի մեկ հպումով վերացնել յուրաքանչյուր պետություն, որը կկանգնի իրենց ճանապարհին: Նման իրավիճակում որևէ պետության կողմից լինելն ու շահերը պաշտպանելն առնվազն անմտություն կլինի: Մի դարում, որտեղ խոսքերն ավելի շատ են, քան գործերը, անհրաժեշտ է կանգնել ու լուռ գործել: Որտեղ մարդիկ ավելի շատ բղավում են բնական աղետների ու գլոբալ տաքացումների մասին, քան գործում` անհրաժեշտ է ներդրում ունենալ վիճակի բարելավվման մեջ: Որտեղ մարդիկ անելանելի վիճակից սկսում են պատերազմներ ստեղծել, անհրաժեշտ է ոչ մի կողմին էլ չաջակցել, որովհետև մենք ներկա պահին մեզ պատերազմ թույլ տալ չենք կարող:

Եթե սկսվի երրորդ համաշխարհային պատերազմը, ապա դրանից չի տուժի երկու կամ չորս պետություն: Կտուժի մի ողջ մոլորակ, և պատերազմից հետո «կյանքը երկրի վրա» հասկացությունը կդրվի հարցականի տակ: Ուրախանալ այն փաստից, որ որևէ երկիր տնտեսապես կթուլանա` այն էլ պատերազմի միջոցով, անթույլատրելի է:
Ցավոք, երկրների գլուխ կանգնած են այնպիսի մարդիկ, ովքեր տեսնում են միայն իրենց ափսեի պարունակությունը, ու մտածում են միայն դրա անվերջ լինելու մասին, իսկ լցված ափսեներից այն կողմ ապրող մարդիկ իրենց դատարկ ափսեների պարունակությունից սկսում են որևէ ելք փնտրել` հաճախ ինչ-որ պետության քաղաքականությանն աջակցելով, հույս ունենալով, որ գոնե որոշ չափով իրենց ափսեն կլցվի:

Ու դատարկ ափսեներից հետո նրանց էլ մեղադրել չենք կարող…