Մենք՝ հայերս, ապրում ենք ինքնիշխան, ժողովրդավարական, սոցիալական, իրավական պետությունում, ինչպես նշվում է ՀՀ սահմանադրությունում:
Միայն թե մեր պետությունում ապրելու համար հարկավոր է լավ կամ, ինչպես նշում են մեծահասակները, ճիշտ մասնագիտություն, որն էլ իրենց պատկերացմամբ, կամ բժիշկն է, կամ էլ իրավաբանը: Շա՜տ հետաքրքիր է…
Բայց մի՞թե կարելի է այս սոցիալական ու ժողովրդավարական երկիրը ‹‹պահել›› միայն իրավաբանների ու բժիշկների միջոցով. այդ դեպքում ի՞նչ են անելու արվեստագետները, մանկավարժները…Այսօրվա պայմաններից ու Հայաստանում արդեն իսկ ‹‹մոդա դարձած›› սովորույթից ելնելով՝ իհարկե, գնալու են ‹‹խոպան››:
Ամենացավոտ կողմ էլ այն է, որ խելացի թե անխելք, ընդունվում են բժշկական համալսարան, շատերը մի կերպ են ավարտում ու այդպես մի կերպ էլ բուժում են հիվանդներին. Ինչպես ասում է ժողովուրդը` ‹‹աչքի տեղը ունքն էլ հետը կհանէ››…
Մի անգամ եղբորս հարցրին, թե ինչ է անելու, երբ մեծանա: Նա էլ պատասխանեց, որ պարելու է, դպրոց է բացելու ու մեր ժողովրդական պարերը սովորեցնելու է երեխաներին ու երիտասարդներին: Ի զարմանս եղբորս՝ նրան ասացին, որ, ցավո՜ք, չի կարողանալու ընտանիքը պահել:
Ու այդպես էլ այսօր շա՜տ մարդիկ ընդունվում են թատերական ինստիտուտ, պարարվեստի ուսումնարան, մանկավարժական ինստիտուտ, ավարտում, բայց մնում գործազուրկ, ու զարմանալի չէ, որ Հայաստանը այդ ցուցանիշով գրավում է բավական ‹‹պատվավոր›› հորիզոնական:
Մի քանի օր առաջ ընկերուհիներիս հետ խանութում նվեր էինք ընտրում, միաժամանակ զրուցում էինք, անգլերեն ինչ-որ բառեր օգտագործում զրույցի ժամանակ: Ընկերուհիներիցս մեկը ‹‹Thank you, հայրիկ›› ֆիլմից մի դրվագ էր պատմում: Հանկարծ մի տարեց մարդ՝ ծովահենի գլխարկը գլխին, մոտեցավ ու ասաց.
-Thank you հայրիկ, շնորհակալություն, հայրիկ, спасибо папа…
-Վա՜յ, Դուք անգլերեն գիտե՞ք:
-Հա՜, բա ոնց, one, two, three, four, five…
Այս մարդու պես էլ շատերը դերձակ,
ծովային, նկարիչ, երաժշտագետ, հաճախ էլ ուսուցիչ են դառնում ու մնում գործազուրկ:
Ինչևէ, եկեք ճիշտ մասնագիտություն ընտրենք, որպեսզի կարողանանք որևէ օգուտ տալ շրջապատին, ոչ թե մտածենք միայն սեփական ես-ի մասին…
Ես էլ, հետևելով մեծերի խորհրդին, որոշել եմ իրավաբան դառնալ. տեսնենք՝ երևի ամեն բան լավ կլինի…