Լուսանկարը՝ Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնի
Ըհըն, Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնը պաշտոնապես բացվեց, հիմա էլ հայությանը հիացնելու ու նրանց մեջ Վանաձոր գալու ցանկություն առաջացնելու ժամանակն է։ Ոնց կարելի է դա անե՞լ։ Իհարկե՝ ամենալավ միջոցառումները Վանաձոր բերելով։
Ա՛յ, ամենաթարմ օրինակը՝ Բարքեմփ Վանաձորը, որը տեղի ունեցավ ընդամենը երկու օր առաջ՝ 2016 թվականի նոյեմբերի 6-ին։ Հարց. ի՞նչ է բարքեմփը։ Սխալ բաներ չասելու համար ես միշտ նախընտրում եմ մեջբերել. «ԲարՔեմփ են անվանում Տեղեկատվական տեխնոլոգիաների, Ինտերնետի և Նոր մեդիաների թեմաներով չկոնֆերանսները։ Այդ կոնֆերանսներն իրենցից ներկայացնում են «մասնակցային» աշխատանքային սեմինար-միջոցառումներ, որոնք բաց են բոլոր ցանկացողների համար։ Սա ամենամասնակցային ֆորմատի միջոցառումներից է. մասնակիցներն են նախաձեռնում, կազմակերպում ու անցկացնում միջոցառումը, մասնակիցներն իրենք են բերում ներկայացվելիք թեմաներն ու նյութերը, իրենք են զեկուցումներն անում ու քննարկում դրանք։ Ելույթները կատարվում են բաց ու անկաշկանդ միջավայրում։ Հիմնական կարգախոսներից մեկն էլ այն է, որ չկան հանդիսատեսներ, բոլորը մասնակից են: Մասնակիցները «քվեարկում են ոտքերով»: Այսինքն, եթե թեման հետաքրքրական չէ, նրանք ազատ կարող են լքել այդ լսարանն ու տեղափոխվել այլ սրահ՝ լսելու զուգահեռ ընթացող մեկ այլ ելույթ:»
Իմ կարծիքով՝ բարքեմփը հրաշալի միջոց էր մի քանի ժամվա ընթացքում ծանոթանալ մեկը մեկից սարուձորով տարբերվող շատ թեմաների հետ, ծանոթ թեմայով «պրեզենտացիայի» ժամանակ ստանալ քունդ փախցրած, գիշեր-ցերեկ հանգիստ չտվող բոլոր հարցերի պատասխանները, կամ էլ՝ ինչու չէ, շփվել, ծանոթանալ ու մտերմանալ վերջապես քունդ քեզ վերադարձրած բանախոսների հետ։
Լուսանկարը՝ Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնի
Բարքեմփի ժամանակ, ամենայն հավանականությամբ, յուրաքանչյուր մասնակից ունեցավ իր նախընտրելի բանախոսին ու թեման։ Ես առավոտվանից ժամատախտակների վրա փնտրում էի Սամվել Մարտիրոսյանի «Մռայլ ապագայի մասին» ելույթը։ Ինձ համար շատ հետաքրքիր, հագեցած, հաճելի ու երկար ծափահարությունները արժանի վաստակած ելույթ էր։ Խորհուրդ կտամ՝ դիտեք, համացանցում անպայման կլինի, վերնագրից չվախենաք. շատ ուրախ հանդիպում էր։
Ես ելույթի ավարտին սրտանց ուզում էի, որ այն շարունակվեր գոնե էլի մի հիսուն րոպե, որովհետև մի հիսուն րոպեն, ինձ թվաց, չբավականացրեց թեմայից «հոգնելու» համար։ Իմ մասնակցած չորս ելույթներից միայն այս մեկն էր, որ հասավ 5 անգամ ժամանակի ավարտի վերաբերյալ նկատողությունների, ընթացավ ամենամեծ դահլիճում ու անընդհատ փորձեց իր մեջ տեղավորել մինչև վերջին րոպեն ավելացող մասնակիցներին։
Թեմայի վերաբերյալ շատ կխոսեի, բայց իրականում նյութի բուն էությունը դրանում չէ։ Ես ուզում էի ասել, որ այսուհետ Վանաձորն էլ լինելու է լավ քաղաք՝ անկախ ընտրություններից (մենք, համենայն դեպս, ուզում ենք, մի քիչ էլ՝ փորձում)։
Մի խոսքով, մենք՝ վանաձորցիներս, շատ հաճախ լավագույն իրադարձություններին մասնակցած լինելու համար ստիպված ենք եղել հասնել Երևան կամ Գյումրի, իսկ հիմա որոշել ենք, որ այս անգամ Երևանն ու Գյումրին են հավաքվելու ու արշավելու #ԴբաԼավը։