Արդեն չեմ էլ հիշում՝ ամսի քանիսն էր, երբ տեսա, որ Ամերիկյան խորհուրդները իր ֆեյսբուքյան էջում հրապարակել է Ֆլեքսի Սյունիքի մարզի այն աշակերտների ցուցակը, ովքեր հաղթահարել էին երկրորդ փուլը ու պիտի մասնակցեին երրորդին: Իրականում համ սպասում էի, համ կասկածում: Ես էդպիսի ժամանակներում միշտ մի քիչ կասկածելու տեղ թողնում եմ, որ հետո ինչ-որ բան շատ ծանր չտանեմ:

Հա՛, կարդացի ցուցակում անունս ու վազեցի անգլերենի ուսուցչուհուս մոտ: Ես վստահորեն կարող եմ ասել, որ ընկեր Ավագյանը մեզնից շատ է ուրախանում մեր հաջողությունների համար: Դե, չեմ էլ ուզում ասել, նկարագրել նրա ուրախությունը, երբ իմացավ, որ իր երկու աշակերտներն էլ (ես և ընկերուհիս) հաղթահարել են երկրորդ փուլը։

Այս ամենից մի քանի օր անց զանգ ստացա, ասում էին, որ հոկտեմբերի 17-ին՝ առավոտյան ժամը 10:00-ին, ներկայանամ երրորդ փուլին մասնակցելու համար: Սա ինձ համար նորություն չէր, նախորդ տարի անցել էի այս ամենի միջով, բայց հիմա տրամադրվածությունս այլ էր: Մենք սկսեցինք գրել շարադրությունները, թեստերը, ու ամեն ինչ շատ հավես էր ու տրամադրող: Օրվա երկրորդ կեսին մեզ՝ մասնակիցներիս, բաժանեցին խմբերի խմբային աշխատանք կատարելու համար: Մենք եթե ոչ գերազանց, ապա շատ լավ կատարեցինք խմբային աշխատանքը: Ուրախ, ընկերական ու փոխըմբռնման մթնոլորտ էր թևածում ամենուր:

Ու եկավ այդքան սպասված հարցազրույցի ժամանակը: Ես մոտավոր գուշակում էի՝ ինչ հարցեր կարող են լինել, բայց համոզված չէի: Ես երբեք Ֆլեքսից առաջ չեմ պարապել։ Միայն մի բան էի ուզում, որ հարցնեին․ դպրոցից դուրս ինչո՞վ եմ զբաղվում: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ այդ հարցն էլ տվեցին ինձ: Եթե հնար լիներ, ժամերով կարելի էր խոսել այդ թեմաների մասին, որոնք, իրոք, հետաքրքիր էին, ու որոնց, անկասկած, կարելի էր ստեղծագործական պատասխաններ տալ: Դե այս ամենից հետո մեզ մնում էր միայն հայտերը լրացնել ու սահմանված ժամկետում հասցնել Ամերիկյան խորհուրդների գրասենյակ: «Ամենադաժան» ու ամենաշատ ուշադրություն պահանջող հատվածն ինձ համար դա է: Ես երկար դեգերումներից հետո՝ հոկտեմբերի 29-ին ավարտեցի, իսկ 30-ին թղթերս տարանք գրասենյակ՝ մտքում հույսեր փայփայելով, որ այս տարի մի բան կստացվի: Շնորհակալ եմ բոլոր նրանցից, ովքեր օգնեցին ինձ լրացնել, ավարտել այս ամենը:

Իսկ վերջում ուզում եմ ուղղակի հաջողություն մաղթել այն աշակերտներին, ովքեր հասել են այս փուլ ու ապրիլին սրտատրոփ սպասելու են զանգի, որը կամ կբացի նոր հնարավորությունների դռներ, կամ… էլի կբացի նոր դռներ:

Համենայնդեպս, ես գիտեմ մի պարզ ճշմարտություն․ չպիտի լինի այնպիսի հանգամանք, պատճառ, որը կստիպի քեզ երբևէ զենքերդ վայր դնել, ընկրկել: