monika alaverdyan

Դեպի տուն վերադարձ չկա

Հիշում եմ՝ գյուղի բլրի վրա այդպես էլ կիսաքանդ մնացած տունը, մորս հուշերում ծվարած տունը: Թե ինչու այդպես էլ կիսաքանդ մնաց, թե ինչու եկավ պատերազմը, ես չգիտեմ: Ոչ մեկն էլ չգիտեր: Ամեն բան քանդեց պատերազմը, բայց տունն այդ բլրի վրա թառած այդպես կիսաքանդ էլ մնաց:

Ես տեսել եմ պատերազմը, այո՛, տեսել եմ մորս աչքերում, պապիս ասած ամեն մի բառում տեսել եմ մի հետք ցավոտ, որ վաղուց է՝ արդեն չի լքում բառերն այդ մոլոր: Ես լսել եմ կիսաքանդ տան քարերի ներսից ճիչն այն մանկան, որն այդպես էլ չիմացավ երկնքի գույնը, որն այդպես էլ տունն այդ կիսաքանդ չտեսավ քարը քարի վրա մինչև վերջ դրված:

Մորս հուշերում ծվարած տան լույսը չմարեց:

Պապիս տնկած խնձորենին ամեն տարի լավ բերք տվեց, բայց ցավն այդպես կիսաքանդ էլ քնած մնաց բոլորի սրտերում: Չքանդվեց ու հանգիստ ապրել չտվեց մորս, պապիս, մանկանն այն, որ երկինք չտեսավ:

Կիսաքանդ հոգիները բայց ժպտալ գիտեն, նրանք խոստացել էին երբեք չքանդվել: Բայց և կառուցվել չկարողացան: Կառուցո՞ղ չկար: Ուժ չկար, գուցե վաղուց բոլորին լքած հույսից լո՞ւր չկար:

Մորս աչքերում լույսն աղոտ էր, բայց չմարեց․․․