Բարև ընկե՛ր: Ես 17 տարեկան եմ. չտարբերվող արտաքինով, մի քիչ վախկոտ ու մի քիչ փակ բնավորությամբ դեռահաս: Վախենում եմ տարբեր երևույթներից՝ բարձրությունից, մթությունից ու ամենասարսափելին՝ շներից: Վախենում եմ նաև կյանքի՝ իմ դիմաց դրած ընտրություններից, մեծանալուց ու հիասթափվելուց (ի դեպ, վերջին երկուսը ուղիղ համեմատական են իրար): Ինչևէ, չեմ ուզում շատ խորանալ, անցնեմ բուն թեմային:
Վերջերս տարբեր՝ ծանոթ, «կյանք տեսած», տարիքով մարդկանց հետ խոսակցություն եմ սկսում դեռահասության մասին: Ներկայացնեմ դրանցից մեկը՝ հարևանուհուս՝ Սեդա «տոտայի» հետ.
-Սեդա տոտա, հիշո՞ւմ ես քո պատանեկությունը:
-Հա, ոնց չէ: Ի՜նչ տարիներ էին, ամեն ինչ կտայի, որ գոնե մի օրով հետ դառնայի 16-18 տարեկան ժամանակներս:
-Ինչի՞, էդքան լա՞վ էր ամեն ինչ էն ժամանակ:
-Շա՜տ: Ա՛յ, մեր պատանեկությունը ուրիշ էր, բա չէ ձերը. ամբողջ օրը ինտերնետում:
-Դե ինչ անենք, դարի թելադրանքով ենք շարժվում: Բայց համաձայնիր՝ ինտերնետով, թե առանց դրա, դեռահասների համար ամեն ինչ շատ բարդ ա ու դժվար: Հենց 15-18 տարեկանն ա ամենադժվար տարիքը:
-Ի՞նչ ես խոսում: Էդ տարիքը ծաղկման տարիքն ա, ամենաերջանիկը պիտի լինի: Էդ հիմիկվա երիտասարդությունն ա բարդացնում ամեն ինչ: Հետո մեծանում ես, ու սկսվում են իսկական դժվարությունները: Անիմաստ բաների մեջ մի խորացիր ու վայելիր էս տարիներդ…
Ես աշխատում եմ այս նոտայի վրա միշտ ավարտել խոսակցությունը, լուռ համաձայում եմ ասվածների հետ, բայց իրականում լրիվ հակառակն եմ մտածում:
Ըստ իս, դեռահասությունն այն տարիքն է, երբ սկսում ես հասունանալ ու հասկանալ, թե ինչ է կատարվում աշխարհում: Հենց այս տարիքում է ամեն ինչ իրար խառնվում: Մտքերդ քոնը չեն, իսկ քո մտքերը չեն հասկացվում: Եթե հաշվի չառնենք շատ ու շատ դեռահասների համար մեկ խնդիրը՝ անպատասխան սերը, կան շատ ուրիշ կրիտիկական պահեր, որ անընդհատ կաթվածահար են անում մեզ՝ դեռահասներիս:
Կխոսեմ ամենահասարակից՝ մասնագիտության ընտրություն: Հենց այս տարիքում մենք պիտի ընտրենք կյանքի էնպիսի ուղի, որ հետո չզղջանք մեր ընտրության համար: Կյանքի համար ամենակարևոր ընտրությունը կատարում ենք այն տարիքում, երբ մենք կարող ենք մոտավորապես 2 ժամ հագուստ ընտրել խանութում, փորձել, փնտրել ու գտնել մեր ստանդարտներին համապատասխան հագուստ, գնել, հասնել տուն ու փոշմանել: Հասկանո՞ւմ եք: Էսպիսի հոգե-զգայա-կենսաբանական անորոշ վիճակում պիտի կատարենք ընտրություն ու այնպիսի ընտրություն, որը մեծ դեր կխաղա ոչ միայն մեր ապագա նյութական կամ անձնական կյանքում, այլև հսկայական հետք կթողնի մեր՝ որպես մարդ, որպես անհատականություն ձևավորվելու գործում: Այդպիսով ընտրում ենք ոչ միայն մասնագիտություն, այլ մի ամբողջ կյանք՝ հույսով, որ մի օր չենք արթնանա ու զղջա կատարած ընտրության համար:
Հ.Գ. Գուցե մտքերս ծայրահեղական թվան, բայց կարծում եմ ժամանակ առ ժամանակ պետք է հիշեցնել մեծերին՝ ինչ ասել է դեռահասություն և անցումային տարիք: