Մենակ մնալիս միշտ մտածում եմ. «Լավ, ասենք ավարտեցի դպրոցը, իսկ հետո ի՞նչ եմ պատրաստվում անել»։ Ու Ամեն անգամ էլ նույն փակուղին է…
Երբ փոքր էի, մտածում էի, որ կդառնամ հայտնի բժիշկ ու կբուժեմ մարդկանց, կառողջացնեմ, որ աշխարհում ոչ մի հիվանդ մարդ չլինի… Իհարկե, շատ լավ ու անմեղ երազանք էր, բայց մեծացա ու հասկացա. ինձ համար չի այդ մասնագիտությունը։
Միգուցե մաթեմատիկո՞ս,կամ էլ ծրագրավորման ուղղությա՞մբ գնամ, իսկ եթե հոգեբա՞ն։ Ու ամեն անգամ այս հարցի մասին մտածելով բարկանում եմ, որովհետև ոչ մեկի դերում ինձ չեմ կարողանում պատկերացնել։
Անընդհատ լսում եմ ծնողներիս հորդորները, որ լավ կրթություն է պետք լավ մարդ դառնալու համար, ու արդեն ուշ է, ավարտում եմ, բայց ցանկություններս ու գիտելիքներիս բազան իրար հետ անհամատեղելի են։ Թեկուզ և ուշ գտնեմ հարցի պատասխանը, բայց ամբողջ կյանքում չզղջամ որոշմանս համար։
Ամեն անգամ մտածում եմ այս հարցի շուրջ ու ամեն անգամ հույս եմ ունենում մեկընդմիշտ լուծել այս խնդիրը։ Բայց կարծես թե դեռ երկար եմ մտորելու…