Բարև, սիրելի ընթերցող, հուսամ՝ լավ ես և զուրկ կորոնավիրուսի որևէ ախտանիշից։ Դու այժմ կարդում ես հայկական բանակի մի զինվորի նյութ, որը կարող ես ընկալել որպես խնդրանք-պահանջ։ Համաճարակի պատճառով արդեն 4-ից ավելի ամիս է, ինչ բոլոր զինվորները զրկված են իրենց հարազատներին տեսնելու բաղձալի և քաղցր զգացողությունից։
Համաճարակը թուլանալու փոխարեն ավելի մեծ թափով է զարգանում։ Դրանում մի մեղադրիր բժիշկներին կամ որևէ կառույցի։ Խնդիրը և դրդապատճառը փնտրիր հենց քո մեջ։ Ինչ է, մի՞թե դժվար է կրել ընդամենը մեկ բժշկական դիմակ։ Երբ մտածում ես, թե դժվար է, այդ պահին փորձիր պատկերացնել, թե ինչ դժվար է, երբ 4-ից ավելի ամիսների ընթացքում չես կարողացել տեսնել քո հարազատներին, չես կարողացել ուտել մամայի թխած համեղ քաղցրաբլիթները, չես կարողացել գրկել քույրիկիդ կամ եղբորդ և ասել, թե որքան ես կարոտել։
Գիտե՞ս՝ զինվորի համար ինչ կատաստրոֆիկ վիճակ է, երբ գտնվում է չորս պատի մեջ և չի կարողանում գեթ մի րոպեով դուրս գալ այդ պատերից։
Ես զորամասում հսկիչ անցագրային կետի (КПП) հերթապահ բուժակ եմ։ Իմ պարտականությունների մեջ է մտնում չափել զորամաս մուտք ու ելք անող անձնակազմի ջերմությունը և զգուշացնել, որ զորամաս մտնեն ու այնտեղ գտնվեն միայն ու միայն դիմակով։
Հակահամաճարակային միջոցառման կատարման քայլերի դիմաց բոլորը հավասար են իրար։ Պետք չէ նայել, թե դիմացինդ ինչ պաշտոնի է, ինչ հաստիքի է։ Եթե նախարար, փոխնախարար կամ բուժաշխատող է, դա դեռ չի նշանակում, որ նա չի կարող վարակակիր լինել։
Հիշի՛ր, որ այդ մեկ դիմակը կնպաստի, որ զինվորը տանը լինի։ Խնդրում և պահանջում եմ՝ կրի՛ր դիմակ, եղի՛ր առողջ և մի՛ խանգարիր, որ զինվորը լինի տանը։