SOna zakaryan

Դիպլոմ ա էլի, թող լինի

Համալսարան, միջանկյալներ, սթրես։ Սրանք այն երեք բառերն են, որոնք բնորոշում են ուսանողների մեծ մասին վերջին շաբաթվա ընթացքում։
-Մեզ համար հանգիստ ապրում էինք, էլի,- բողոքում են շատերը։
Իսկ իրականում այդ «հանգիստ ապրելը» հարաբերական է, որովհետև եթե օրը ունի 24 ժամ, իսկ դու այդ 24 ժամվա 80%-ից ավելին տրամադրում ես դասերին և համալսարանին, դա այդքան էլ հանգիստ ապրել չի համարվում։
Բայց սա նույնպես հարաբերական է, որովհետև շատ ուսանողներ այդ 24 ժամվա նույնիսկ 5%-ը չեն տրամադրում սովորելուն։
Մեծ ցավ եմ ապրում, երբ տեսնում եմ, որ շատ ուսանողներ չեն գալիս համալսարան սովորելու, այլ ավելի շատ իրենց ցուցադրելու և ուղղակի ժամանակ անցկացնելու։
-Էհ, ինչիս ա պետք սովորելն ու բարձր գնահատականը, բավարարը ստանամ՝ հերիք ա։
-Ոչ մի բան էլ չեմ սովորել, կարտագրեմ ու հաստատ դրականը կստանամ։
Այ այսպիսի արտահայտություններ եմ լսում հաճախ ու բարկանում։
Վերլուծում եմ այս ամենը ու հասկանում, որ ոչ բոլորն են արժանի ուսանող համարվելու։
Համալսարան ընդունվելը խաղ ու պար է դարձել ուղղակի, ինչն իրոք շատ ցավալի է ու անընդունելի։ Հետո էլ բողոքում ենք, որ համալսարան ավարտածների մեծ մասը խելացի չէ, որ խելացի կադրերի կարիք շատ ունենք Հայաստանում։
Բա էլ ի՞նչ էիք ուզում։ Եթե համալսարան ընդունված ուսանողի համար ավելի կարևոր են իր շորիկը, սմարթֆոնը, make up-ը, «ավտոն» և նման մի շարք մանր բաներ, քան սովորելը, ուրեմն բնականաբար պետք է այս վիճակը լինի։
Հաճախ ուզում եմ այդպիսի մարդկանց հարցնել, թե ինչ գործ ունեն համալսարանում, բայց հասկանում եմ, որ իմաստ չունի հարցնելը, որովհետև արդեն պատասխանը շատ լավ գիտեմ։
Այնպիսի տպավորություն է, որ համալսարանում սովորելը «մոդա է դարձել» ու ոչ ոք հետ չի ուզում մնալ մոդայից։
-Թող մի տեղ ընդունվի սովորի, էլի,- հաճախ ասում են ծնողները։
Չեն գիտակցում, որ եթե իրենց երեխան ընդունակություններ չունի և սովորելու հետ ընդհանրապես սեր չունի, չարժի նրան ստիպել համալսարան ընդունվել։ Ինչո՞ւ է ծնողներին թվում, որ մի կերպ դրական ստանալը ու 4 տարի անիմաստ համալսարան գալ-գնալը նորմալ երևույթներ են։
Դե, իհարկե, կարևորը՝ դիպլոմ ունենա, որ բոլորի մոտ պարծենան, թե ավարտել է այսինչ ֆակուլտետը, ու երբ հարցնեն.
-Բա որտե՞ղ ա աշխատում։

Դեմքները խոժոռեն ու պատասխանեն.
-Գործ գտնելը հիմա էնքան դժվար ա, գործ չկա, որ աշխատի։
Բայց դա հեչ, կարևորը՝ դիպլոմը կա։
Իսկ ծնողները երբևէ մտածո՞ւմ են, որ եթե իրենց երեխան, օրինակ՝ խեցեգործ դառնար ու զբաղվեր իր սիրելի աշխատանքով, գուցե մեծ հաջողությունների հասներ։
Խնդիրն էլ հենց դա է, չեն մտածում։
Ուսանողների մի ուրիշ տեսակ կա, որ հարցնում ես, թե որն է ապագա մասնագիտությունը,
պատասխանում է.
-Դիմահարդար։
-Բա էլ իմաստը ո՞րն է համալսարան ընդունվելու։
-Դե դիպլոմ ա, էլի, թող լինի։
Թող լինի, ի՞նչ ասեմ։
Հագեք ձեր փայլուն շորիկները, նկարվեք համալսարանի դիմաց ձեր թույն սմարթֆոններով, ձեր թույն ավտոներով պարծեցեք, ամեն ինչ արեք՝ բացի սովորելուց, կարևորը՝ վերջում դիպլոմ ստանաք, թե չէ՝ ինչ սովորել։ Վերջում էլ անպայման դիպլոմով կնկարվեք ու ինստագրամում նկար կտեղադրեք «Մենք էլ վերջապես ավարտեցինք» մակագրությամբ։ Հարազատների մոտ կպարծենաք, որ ավարտել եք,
լիքը շնորհավորանքներ կստանաք, հետո դիպլոմը կտանեք դարակում կդնեք ու կմոռանաք գոյության մասին։ Բայց դա ի՞նչ էական է՝ կհիշեք դրա մասին, թե չեք հիշի, պետք կգա, թե ոչ (դժվար թե պետք գա), դիպլոմ ա էլի, թող լինի։