Դու հաղթեցիր, մենք պարտվեցինք

81 դաժան օրեր` սպասումով ու աղոթքով: Հավատալով սպասում էինք քեզ: Սպասում էինք, որ կգաս: Հավատում էինք, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, հավատում էինք, որ կգաս ու կկատարես մայրիկիդ տված խոստումը: Ասում էիր. «Մամ ջան, լաց չլինես: Կգամ ու քեզ թագուհու նման կպահեմ»:

81 օր, դաժան օրեր, որոնք խեղդում էինք հպարտությամբ ու կարոտով, որ քեզ նման հերոս տղա ունենք: Բայց մենք հերոս չենք ուզում ունենալ, մեզ դու էիր պետք: Քո հայրենասիրությանը, ընկերասիրությանը չկար սահման: Հպարտ էիր, որ ծառայում էիր, ու ավելի հպարտությամբ էիր խոսում, որ ծառայում ես Արցախում։ Դու էիր ասում. «Տղան Արցախում պետք է ծառայի»։ Դու ապացուցեցիր, թե ինչ է նշանակում ծառայել հայրենիքին ու զոհվել հանուն նրա։

Չհանձնեցիր դիրքդ… Քո ու ընկերներիդ կյանքով կանգուն մնաց: Դուք հաղթեցիք, մենք պարտվեցինք ձեր բոլորի առաջ, ձեր կամքի ու ուժի առաջ, Դավո ջան, անմահացած հերոս, Դավիթ Ավոյան… Դու ընդամենը 19 տարեկան էիր…

Քո ու բոլոր անմահացած հերոսների հոգիները հավերժ լույսերի մեջ մնան: