Գիտեմ, որ սխալ կլինի միայն մեկ դպրոցի անցուդարձին ծանոթ լինելով կարծիք հայտնել հանրապետության դպրոցներում տիրող վիճակի մասին, բայց, համենայնդեպս, կներկայացնեմ, թե ինչ է տեղի ունենում մեր դպրոցում, և թե ինչ է ստիպում մտածել այդ իրողությունը ուսուցչի «վեհ» աշխատանքի մասին:
Վերջերս 17.am-ում տեղադրված նյութերից մեկում հավանաբար ավագ դպրոցի աշակերտներից մեկը դպրոցին տվեց «ճաղերով փակված շենք» բնութագրումը: Դրա հետ, իհարկե, համաձայն եմ, բայց այն դպրոցում, որտեղ սովորում եմ ես, այս արտահայտությունը կարելի է հասկանալ ուղիղ իմաստով. դպրոցի դուռը մի՛շտ փակ է և պահակն այն բացում է միայն այն ժամանակ, երբ ներկայացվում է դասղեկի և տնօրենի կամ փոխտնօրենի ստորագրությունը: Բազմաթիվ դեպքեր կարող եմ նշել, երբ տնօրենը բարձր ջերմություն ունեցող աշակերտին թույլ չի տվել գնալ տուն հետևյալ խոսքերով. «Դուք սատկելուց էլ լինեք, պիտի գաք, դպրոցում սատկեք»։ Սա՝ մեկ:
Ուսուցիչները ոչ մի կերպ չեն վերահսկում իրենց բառապաշարն աշակերտների հետ խոսելիս: Դասի ժամանակ անում են արտահայտություններ, որ հավատացեք, բոլորի պատկերացումներից դուրս են: Չհաշված, որ տնօրենն ուսուցիչների հետ, ի դեպ՝ իրենից տարիքով մեծ, խոսում է նույն ձևով, ինչպես աշակերտների հետ խոսում են այդ նույն ուսուցիչները… Շա՜տ լավ օրինակ են ծառայում, ինչ խոսք: Սա՝ երկու:
Այսքանից հետո կրթության որակի մասին նույնիսկ հարկ չկա խոսելու, որովհետև այն ակնհայտորեն ցածր մակարդակի վրա է: Դժվար թե գտնեք մեկին, ով դպրոցից դուրս գալու վայրկյանները չի հաշվում: Նման կերպով մատուցվող դասերը միայն ձանձրույթ են հարուցում, իսկ ուսուցիչները ոչինչ չեն անում այդ 45 րոպեն՝ ավելի հետաքրքիր, իսկ դպրոցական ծրագրի յուրացումն առավել դյուրին դարձնելու համար: Սա էլ՝ երեք:
Այնուամենայնիվ, դպրոցում կան հիանալի մանկավարժներ ու իրենց անելիքն իմացող ուսուցիչներ, սակայն նրանք միշտ մնում են այն ստվերում, որն առաջացնում են մեծ թվով «ուսուցիչ» բառից կիլոմետրերով հեռու անձինք: