Եթե ես լինեի… Կարծես սա հեքիաթից պոկված ու մեզ մոտ հատուկ նպատակով եկած բառեր լինեն, որոնք անընդհատ մեզ վրա ծիծաղում են ու հիշեցնում ` դու արդեն այն ես, ինչ որ կաս…
Կան դեպքեր, երբ ես շրջվում եմ, ինձ վրա ծիծաղողին լեզու եմ ցույց տալիս, բայց էս տողերը ինձ նորից ու նորից խեղճացնում են.
Ու երբ հանկարծ
Թողնում ես ինձ ու հեռանում `
Լքված տան պես ճաք եմ տալիս…
Եթե Սևակը իմանար, թե ինչ տողեր է գրել, կարող էր էլ ոչիչն չգրել: Էս տողերը մենք կգրեինք մեր նոթատետրի առաջին էջում և ամեն անգամ, երբ օդանավակայում կամ գնացքի կայարանում տեսնեինք «ներքին երկրաշարժի» հետևանքով «լքված ու ճաք տված տներ», կբացեինք էդ տողերը, կկարդայինք ու կդառնայինք «հոգու վերանորոգիչներ»:
Գիտես, ընթերցող, ամեն անգամ որևէ մեկին դիմավորելիս կամ ճանապարհելիս, ես ոնց որ թվերի առանցքի «զերոն» լինեմ, իսկ դեպի որ կողմը կձգվեմ` դրական թե բացասական, կապված է նրանից. դիմավորո՞ւմ եմ մարդուն, թե՞ ճանապարհում:
Այ, էս պահին ես ուզում եմ լինել էդ մղիչ ուժը և տանել ինձ դեպի դրական կողմը: Անհնարին բան եմ ուզում, չէ՞:
Ամեն անգամ քայլում եմ իմ տխուր քաղաքով, տեսնում եմ մարդկանց հոգսաշատ դեմքերը, անտարբեր հայացքները, ու կարծես բոլորը խունացած լինեն: Էդ պահին ուզում եմ ծիածան լինել ու բոլորին մի բուռ գույն տալ` թեկուզ սպառվելով, բայց հավատացեք, որ այդ հսկայական ծիածանի գույները, միևնույն է, չեն բավարի…
Կամ էլ կանգնած եմ կանգառում, ականջակալներումս հնչում է ամենասիրածս երգի ամենսիրածս պահը, ու ես էդ վայելքը մոռանում եմ, որովհետև հայացքս սևեռվում է կանգառում նստած տատիկի վրա, որը չորացած կանաչի, սերմեր ու համեմունքներ է վաճառում: Այ, էդ պահին ուզում եմ 10 000 դրամ ունեցողը լինեմ, որ գնեմ նրա ամբողջը ապրանքը, նրան տուն ճանապարհեմ:
Այ, վերջերս մեր անկախությունն էինք նշում, ինձ նման շատերը կային, որ վստահություն չունեին ասելու, որ ապրում են ազատ ու անկախ երկրում ……ըհը, գուշակեցիր….ես ուզում եմ լինել այդ վստահությունը:
Տես, ինչ անհավանական բաներ եմ ուզում ու դեռևս նեղանում եմ, երբ հեքիաթից «եթե ես լինեի» արտահայտությունը ծիծաղում է ինձ վրա: