Երեքշաբթի էր, հերթական հայոց լեզվի ժամը: Որպես տնային առաջադրանք, հանձնարարվեց գրել փոքրիկ շարադրություն «Եթե ես լինեի Մարս մոլորակի վրա…» վերնագրով: Անցան օրեր, շաբաթներ, ամեն անգամ մի պատճառ գտնում էինք չգրված հանձնարարության համար, բայց այդ վերնագիրը միշտ մտքումս էր:
Երևի շատ մարդիկ նույնպես հավատում են այլմոլորակայինների գոյությանը: Իմ պատկերացնումներում նրանք կանաչ հրեշներ են, ովքեր քայլում են զոմբիների նման և խոսում ինձ համար անհասկանալի լեզվով: Նրանց ականջները երկար են ու կարծես օդում լինեն, չունեն լեզու, դե, երևի բան էլ չեն ուտում՝ օդով են սնվում:
Մեկ-մեկ էլ մտածում եմ, թե ինչո՞ւ ծնվեցի հենց այս մոլորակում: Եթե ես լինեի Մարսի վրա, ամեն ինչ կտարբերվեր իմ այս կյանքից: Ես բոլոր Երկիր մոլորակում ապրողներին կանվանեի այլմոլորակայիններ: Երբ փոքր էի, շատ էի վախենում նրանցից, իսկ մայրս, օգտվելով ստեղծված առիթից, ստիպում էր շուտ քնել, ուտել այն ժամանակ, երբ քաղցած չէի: Անընդհատ ասում էր.
-Դե կեր, որ այլմոլորակայինները չգան ու քեզ իրենց ափսեով չտանեն:
-Է՜հ, մա՛մ, հո հիմա՞ր չեն, որ գան տանեն, ախր, ես արդեն մեծ եմ ու հաստատ կծեծեմ իրենց,- ասում էի ես՝ վախը սրտումս, բայց քաջաբար:
Բակի երեխաներին նույնպես համոզել էի, որ նրանք գոյություն ունեն: Ավելին՝ մի անգամ նույնիսկ աղջիկներից ամենափոքրը սկսեց լաց լինել: Համաձայն մեր բակի կանոնադրության՝ այդ աղջկա մականունը դրեցինք Լացկան: Երեխա էինք, չէինք հասկանում շատ բաներ: Հիմա ափսոսում եմ… Ախր, գոնե մի կարգին անուն որոշեինք:
Միշտ ինքս ինձ համոզում եմ, որ այլմոլորակայինը կգա ու կապացուցի իր գոյությունը:
Հ.Գ. Այլմոլորակային,երևի ինչ-որ հրաշքով կկարդաս նյութս: Տե՛ս, հա, ես սպասում եմ քեզ, արդարացրու իմ բոլոր հույսերն ու սպասելիքները: