-Ձմեռն էլ վերջացավ,- երկար լռությունից հետո վերջապես խոսեց,- շուտով կգա գարուն, ամառ…
-Ու աշուն,- շարունակեցի ես, – հետո նորից ձմեռ կլինի, նորից գարուն ու ամառ, նորից աշուն ու… Մի օր մենք կմեռնենք…
-Աշնա՞նը:
-Աշնանը,- հաստատեցի, ու ինչ-որ սառը ժպիտ հայտնվեց դեմքիս:
-Ի՞նչ տարբերություն, թե երբ կմեռնեք:
-Դե, մի անգամ ենք մեռնում, բա սիրուն չմեռնե՞նք…
Իրականում, հա, եթե մեռնել, ապա միայն աշնանը, բնության գրկում ու էն միակի կողքին։ Մեռնել ժպիտով ու համոզմունքով, որ ինչ-որ բան թողել ես քեզնից հետո։ Մեռնել վստահությամբ, որ մարմինդ կմեռնի, բայց հոգիդ միշտ կապրի։ Քիչ անց նորից բացեցի խոսակցությունը.
-Իսկ տեսնես ո՞նց կմեռնենք։
-Գուցե հենց հիմա։ Այ, տես, մենք պարզապես քայլում ենք, բայց ի՞նչ գիտես՝ ինչ կպատահի։
Ընկա մտքերի գիրկը։ «Հիմա՞, բայց ես դեռ ոչինչ չեմ թողել ինձնից հետո, չեմ վերջացրել անելիքներս, բա Իտալիա գնալու պլաննե՞րս, իսկ արտերկրում ուսում ստանալու նպատա՞կս…»։
«Բա»-երն ու «իսկ»-երը շատ էին, դրա համար էլ որոշեցի հենց այսօրվանից երազանքներս իրականություն դարձնել։ Ո՞վ գիտի, թե որ աշունը վերջակետը կդնի։