Աշխատատեղերի պակասության հարցը ինձ ամենաշատն է հուզում իմ քաղաքում: Այդ իսկ պատճառով Սպիտակում կան շատ սոցիալապես անապահով մարդիկ:
Եթե օրինակ բերեմ ինձ վրա, ապա կասեմ, որ ես սոցիալապես անապահով չեմ, որովհետև հայրս գտնվում է արտերկրում՝ աշխատելու նպատակով: Մայրս նույնպես աշխատում է, սակայն Երևանում, ուստի ես չեմ կարողանում տեսնել իմ ընտանիքի բոլոր անդամներին՝ ծնողներիս, որոնց ամենօրյա խորհուրդների կարիքը զգում է ամեն երեխա:
Շատ ընտանիքներ են գտնվում այս վիճակում: Ես հարցի լուծումն եմ առաջարկում: Սպիտակը, մինչև աղետի գոտի լինելը, եղել է, այսպես ասած, արդյունաբերական քաղաք, սակայն երկրաշարժից հետո գործարանները քանդվեցին, բայց ոչ ամբողջովին: Մեր կառավարությունը կարող է վերանորոգել գործարաններից գոնե մեկը, վերագործարկել, և դա օգուտ կբերի թե՛ պետությանը, թե՛ Սպիտակ քաղաքին:
Մեր քաղաքը փոքր է, և եթե ցանկություն լինի, նրա խնդիրները շատ արագ կարելի է լուծել, և ես ու ինձ նման շատ-շատերը կապրենք լիարժեք կյանքով՝ մեր ծնողների կողքին: