Եղբայրս
Երեկ փոքր եղբորս երկու հատ կոնֆետ տվեցի։ Եղբայրս կոնֆետ շատ է սիրում, բայց չկերավ։ Նա դեռ կարգին խոսել չգիտի և մի կերպ հասկացրեց, թե էլ կոնֆետ չունե՞մ։ Ես ասացի՝ չէ։ Եղբայրս կոնֆետն արդեն բացել էր։ Տխուր-տխուր նայեց կոնֆետին, տվեց քրոջս։ Մյուս կոնֆետն էլ բացեց ու տվեց մայրիկիս։ Հետո լուռ նստեց մի անկյունում։ Ես շատ ամաչեցի։ Ձեռքս մտցրի գրպանս ու էլի երկու կոնֆետ հանեցի։ Եղբայրս մեկը տվեց ինձ, բայց ես չվերցրի, ասացի, որ երկուսն էլ ինքն ուտի։
Դավիթ Մարտիրոսյան, 9 տ․
Ինչո՞ւ եմ ես կռվում
Քանի որ ես չունեմ քույր կամ եղբայր, կռվում եմ ինքս ինձ հետ։ Օրինակ, ինձ մի համով, քաղցր բան են նվիրում, և ես մտածում եմ․ եթե ասեմ մայրիկին, թե ուզո՞ւմ է ինքն էլ ուտել, կարող է համաձայնել, և ինձ քիչ կմնա։ Բայց մյուս կողմից՝ անհարմար է չասել։ Ոչ ես, ոչ մայրիկը բան չենք ուզում։ Նաև այսպիսի բան էլ է լինում։ Ուսուցչուհին չի եկել։ Բոլորը փախչում են, ես էլ եմ փախչում, բայց հետո մտածում եմ․ բա որ մեկը վաղը ուսուցչուհուն պատմի, որ փախել ենք, բոլորին «2» է շարելու։ Եվ սկսում են կռվել իմ մեջ ապրող երկու մարդիկ՝ փախնե՞մ-չփախնե՞մ, փախնե՞մ-չփախնե՞մ։ Մի խոսքով, Կիկոսի պատմությունն է։
Կոնստանտին Բեգիջանյան, 4-րդ դասարան