Ծուխը երկինք էր բարձրանում, խնկամանները անընդհատ դատարկվում են, քարերը լացում…
Ավազը մաղված էր, ցեխը չէր չորանում, ինչպես չեն չորանում աչքերը մեր…
Ես եկա, եկա ուշացած, եկա գլխիկոր, բայց եկա… Իմ բարձրահասակ հայրենասիրությունը կանգնեց կողքիս, լաց եղավ հետս ու երկինք նայեց… Իմ հայրենիքն ու սերը դուք եք, տղերք։ Ներեք ինձ ու իմ նման հազարավորներին, որ հյուր ենք գալիս ձեզ, որ մեր նվերը միշտ նույնն է ձեզ համար, որ մենք միայն անցորդ ենք կարմիր ավազի վրայով։ Հողը փախչում է ոտքերիդ տակից, երբ հարյուրավոր դեմքերը քեզ են նայում, աչքեր, որ հավերժ քնեցին, որ հյուր գնացին երկնքին, բայց ամենաթանկ նվերը տանելով իրենց հետ՝ կյանքը։ Կյանքը հանուն մեր կյանքի։
Ես ամաչում եմ, խոնարհվում եմ, ծնկի եմ գալիս յուրաքանչյուրիդ դիմաց։ Սեփական մանրությունը զգալը դառնում է ամենահեշտ բանը, երբ ոտք ես դնում Եռաբլուր։ Էնքան մաքուր, էնքան «կոկիկ» ու էնքան ճիշտ պիտի քայլես պանթեոնում, որ չխանգարես, որ չնեղացնես հավերժության մեջ քնածներին։ Անընդհատ հևում ես, բայց և նրբորեն թաքցնում դողացող ձեռքերդ, ոտքերդ, քեզ…
Դե, ապրի
Չեմ հիշում մի աշուն, որ այսքան դալուկ թվար ինձ, որ այսքան տկար ու անգույն լիներ։ Աշունն ու մենք տերևաթափ տեսանք։
Ծառերի ու տոհմածառերի։
Թեև ձմեռը վրա է հասել արդեն, բայց դեռ սեպտեմբերից չի պոկվում։
Մեզ պոկել է իրարից, հեռացրել, մի անկյուն շպրտել ու ասել, դե ապրի…
Ներեք մեզ, տղե՚րք…
Շնորհահակալ եմ, շնորհակալ եմ ու մի ամբողջ կյանք էլի շնորհակալ եմ լինելու, որ կաք դուք, ու կանք մենք։ Մասիսը իրեն հարուստ կզգա, ձյունը կգրկի ձեզ, տաքուկ կքնի…
Ասում են` պարտավոր ես, ապրես, որ ապրեցնես… Իսկ ես կասեմ, մեզանից ոչ մեկը ու երբեք էնքան ճիշտ ու սիրուն չապրեց, ինչքան իրենք։
Ապրենք, որ ապրեցնենք։