Ֆուտբոլը համարվում է 20-21րդ դարերի ամենատարածված սպորտաձևը: Ինչպես բոլոր երկրներում, Հայաստանում ևս կան ֆուտբոլի երկրպագուներ: Վերջերս հատկապես շատացել են աղջիկ- երկրպագուները: Նրանցից է նաև 16-ամյա Սուսաննա Գրիգորյանը, ով մանկուց երկրպագում է Մյունխենի «Բավարիային»:
-Սուսաննա, ֆուտբոլի նկատմամբ սերդ որտե՞ղից է գալիս:
-Ֆուտբոլի հանդեպ սերս գալիս է մանկուց, երբ հայրիկիս ու հորեղբորս հետ դիտում էի բոլոր ֆուտբոլային հանդիպումները: Իսկ երբ մի փոքր մեծացա և հասկացա ֆուտբոլի իրական հաճույքը, սկսեցի այն ավելի շատ սիրել՝ դարձնելով այն իմ ապրելակերպը:
-Երկրպագում ես «Բավարիային», ի՞նչ է քեզ համար այդ ակումբը:
-«Բավարիան» ինձ համար սոսկ ակումբ չէ, այն ավելին է, քան ուղղակի ակումբ:
-Սիրած ֆուտբոլիստ, կամ ֆուտբոլիստներ: Ի՞նչ կասես նրանց մասին:
-Անկեղծ ասած, չկա ֆուտբոլիստ, ում կառանձնացնեմ մյուսներից, յուրաքանչյուրն իր տեղն ունի: Բայց կա մեկը, ում շնորհիվ ես այսօր ապրում եմ ֆուտբոլով: Մեսութ Օզիլ: Ինձ համար կենդանի լեգենդ:
-Ունես աղջկան ոչ բնորոշ նախասիրություններ, արդյո՞ք խնդիրներ չեն առաջանում:
-Խնդիրներ միշտ էլ կան, բայց այդ խնդիրներն ինձ ընդհանրապես չեն հետաքրքրում, ու այստեղ կասեմ «Բավարիայի» կարգախոսը. «Մենք այն ենք, ով մենք կանք»: Իսկ ես այն եմ, ով ես կամ: