Nare Hovhannisyan

Ես անձրևը չեմ սիրում

Ես անձրևը չեմ սիրում… Երբեք էլ չեմ սիրել։ Ատում եմ այդ խտացած խոնավությունը, որը խառնվում է մազերիս ու կոլոնում դրանք գլխիս հետևում։ Թարթիչներիս մանր-մանր կաթիլներ է առաջացնում ու լղոզում դեմքս։ Չեմ սիրում այդ ճահճացած մթությունը, որը հայտնվում է սենյակումս ամեն անձրևից հետո։ Եվ այս դեպքում անգամ սովորական էլեկտրականությունը չի փրկում։
Հիմա, երբ անձրևը դադարել է, ես նստել եմ թրջված ու լազուր պատուհանի մոտ, կրկնակի ապակուց այն կողմ մի թարմ հոտ եմ զգում, օզոնի հոտն է՝ թարմ, բայց ցեխոտ։ Կաթիլներն արդեն փորձում են դադարել, բայց երբեմն սողում են ու ապականում մտքումս նկարված պատկերները։ Հակառակ կողմից մի տա՜ք գոլորշի է պատել ապակին, դա իմ շունչն է, իմ տաք ու տխուր շունչը։
Դուրս կգա՞ս փողոց, հա, հենց հիմա… Դուրս արի՝ վայելենք իմ չսիրելի անձրևի կաթիլները, բավ է պատուհանի մոտ դեգերեմ ու արևի ջերմություն կորզեմ առանց այդ էլ կորզված արևից։ Դուրս արի և ուղղակի կանգնիր դատարկ ու ամայի փողոցում, ուղիղ կենտրոնում. վախենո՞ւմ ես, ես՝ չէ, ես ուղղակի ժպտում եմ։ Անձրևանոցդ թող, մևնույնն է՝ խունացել է, դե քանի՜ ժամանակ է, ինչ անձրևից փախել ու մտել ես տաք ծածկոցիդ տակ, երևի անձրևանոցդ էլ է իր պաշտոնը կորցրել, այնպես, ինչպես դու ես քոնը փոխել։ Վերարկուդ էլ թող, չես մրսի, խոսք եմ տալիս, այս անգամ ոչինչ չեմ ասի։ Այս անգամ թող, որ մարմինդ կլանի սառն ու օտար անձրևի կաթիլները։ Միգուցե նա քեզ հասկանա, չէ՞ որ մոտ եք, դու էլ ես աշնանը ծնվել, ինչպես որ նա։ Կոպիտ հայացքդ էլ թող ու հագիր այն սիրուն ու քաղցր հայացքը։ Հետո կանգնիր վառարանի մոտ ու թող, որ հոգիդ մի քիչ ջերմանա։ Երկարաճիտ կոշիկներդ էլ թող, բավ է պատսպարվես, թող, որ ոտքերդ էլ զգան թաց ու պաղ հողի սերը… Դուրս արի փողոց, թող մայթերը քեզ պարուրեն իրենց ցեխով, թող հոգիդ թրջվի, իսկ մարմինդ՝ կծկվի։ Թող թարթիչներդ օծվեն պղտոր ջրով, իսկ շուրթերդ՝ մաքուր սառնությամբ։ Ողողիր փողոցները քո ներկայությամբ գոնե այս անգամ, թող, որ անձրևանոցով մարդիկ ապշեն քո ներկայությունից ու քո անձրևանոցի բացակայությունից։ Քայլի՛ր ու թող թոքերդ կլանեն թարմ օզոնը, թող մարմինդ շնչի ու կարոտն առնի հարազատ փողոցներից։ Տներին կպած մի քայլիր, մի վախեցիր, հաստատ մարդկանց խմբերին չես բախվի, քանզի շուրջդ մարդ չկա, այս դեպքում դու յուրահատուկ ես՝ անձրևի տակ քայլող մարդ. քեզ սազական չէ, գիտե՞ս։ Քեզ սազական է հավետ քեզ խեղճացրած ապրելու զգացումը, քեզ սազական է գլուխդ վզիդ մեջ պահած ու ողերդ ճկռված ապրելը։ Իսկ ինձ սազական է քեզ էդպես տեսնելը ու այդ ամենին սուր քմծիծաղով պատասխանելը։
Անձրևը դադարեց… Անպիտան կաթիլները փչացրին ստեղծածս պատկերը ու սողալով անցան պատուհանից։ Ես սառած ձեռքս հեռացրի պատուհանից, իսկ դրա հետքը մնաց տպված պատուհանի աջ անկյունում։ Հետո տաք գոլորշին էլ վերացավ ու սենյակիս օդում մնաց միայն անձրևի տակ քայլող մարդու սառը հևքը։