Այս սեպտեմբերը տարբերվող էր, բայց այս նախադասությունը՝ ոչ։ Բոլոր նրանք, ովքեր ընդունվել են բուհ կամ տեղափոխվել են այլ դպրոց, արդեն ասել են այս նախադասությունը հազար ու մի ձևերով ու երանգներով, բայց միտքը, իհարկե, նույնն է։
Ինձ համար էլ այս սեպտեմբերի 1-ը դարձավ նոր և ուրիշ, դարձավ այլ ապրելակերպի սկիզբ ու իր հետ բերեց շատ ու շատ փոփոխություններ, որոնք հավակնում են դառնալ առօրեական։ Այո, այսուհետ կփոխվեն իրերի ու դեմքերի անունները, դասարանը լսարան կդառնա, դպրոցը՝ համալսարան, մեր ոտքերին փոխարինելու կգան լեփ-լեցուն երթուղայինները, դասղեկը կդառնա խորհրդատու, դասընկերն էլ կուրսընկեր։ Փոփոխություններն իսկապես շատ են, բայց դրանցից ամենակարևորը թերևս միջավայրի փոփոխությունն է։ Այդ փոփոխությունն ստիպում է գիտակցել ինքնուրույնությունդ, օգնում է ինքդ քեզ բացահայտել նոր կողմից ու հասկանալ, որ աշխարհում տեղդ գտնելն ամենակարևորն է, հասկանալը, որ մարդուն ոչինչ հենց այնպես չի տրվում։
Կանգառից առաջին անգամ ինքնուրույն համալսարան հասնելը այնքան էլ հեշտ չէ՝ չնայած, որ դրանում էլ մի ամբողջ բացահայտում կա, մի ամբողջ դրամա, որ նույնիսկ կարող է դառնալ նոր նյութի թեմա: Իրականում ես չեմ մոլորվել, ինչպես շատերիդ մտքով հիմա անցավ, ես նույնիսկ չեմ էլ ուշացել, բայց, այնուամենայնիվ, այդ 3 թե 4 րոպեի ճանապարհը դարձավ ինքդ քեզ գիտակցելու ուղի։ Ու առհասարակ, նոր միջավայրում մի պահ մոլորվում ես։ Բայց սպասեք, առաջին շաբաթն արդեն հետևում է, և ես հաղթահարել եմ այն, մնացյալն ավելի հեշտ է լինելու, որովհետև նորություններն ու անծանոթ երևույթները քիչ-քիչ բացելու են իրենց դեմքն իմ առջև ու դառնալու են սովորական մի բան։
Վանաձորի պետական համալսարանը սիրով ընդունեց ինձ ու ինձ նման էլի 200-ից ավելի առաջին կուրսեցիների։ Համալսարանի դասախոսները, ավագ կուրսեցիներն ու բոլորը պատրաստ են օգնել քեզ ու պատասխանել քո ամենահիմար ու միամիտ հարցերին, որոնց գոյությունը նորմալ է։