Meri Muradyan

Ես էլ Տավուշից եմ

Տավուշի մարզը գտնվում է Հայաստանի հյուսիս-արևելքում, սահմանակից է Վրաստանին և Ադրբեջանին:
Մարզկենտրոնը Իջևանն է՝ Հայաստանի ամենաանձրևոտ վայրը: Տավուշի մարզով են անցնում Աղստև և Դեբեդ
գետերը:
Տավուշ աշխարհի սիրտը Դիլիջանն է՝ Հայաստան այցելած զբոսաշրջիկների սիրելի վայրերից մեկը: Դիլիջանի
մասին բազմիցս լսած և եղած կլինեք: Լսած կլինեք նրա հարուստ բնության, հանգիստը անցկացնելու կատարյալ
պայմանների, Պարզ լճի մասին, որը գեղեցիկ է տարվա չորս եղանակներին էլ: Ես Պարզ լիճը սիրում եմ աշնանը,
որովհետև ծառերի գունագեղությունը և լճի գունային համադրությունը ստեղծում են դրախտային գեղեցկություն:
Կողբ գյուղի մոտ է գտնվում Զիկատար սարը, որը Հայաստանի ամենաբարձր անտառապատ սարն է: Կողբ համայնքում
է գտնվում համանուն բնապահպանական կենտրոնը, որը մեծ նշանակություն ունի թե՛ համայնքի, թե՛ Հայաստանի
համար:
Մյուս սարը՝ Սրբասարը, որը ժողովրդի շրջանում հայտնի է Գոգդաղ անունով, նոյեմբերյանցիների համար
համարվում է սուրբ սար: Հովիվների շվիի ձայնը բերող քամիները, հեռվում երևացող անծայրածիր բնությունը
կտրում են քեզ իրական աշխարհից և տանում հեռու-հեռու:
Կյանքում յուրաքանչյուր մարդ պետք է զգա այդ ամենը:
Գյուղերի ու քաղաքների մեծ մասը սահմանակից է Ադրբեջանին, և մարդիկ լարվածության մեջ են, որ ամեն
վայրկյան կարող է նորից սկսվել թշնամու շիկացած գնդակներով համեմված «հրավառությունը», բայց նրանք չեն
մտածում իրենց հարազատ հողը լքելու մասին:
Մարդիկ ապրում են վախի մեջ և այդ վախի մեջ են մեծացնում իրենց երեխաներին: Նրանք ծառայում են սահմանին
կանգնած զինվորին հավասար, բայց մի տարբերությամբ՝ ողջ կյանքի ընթացքում: Ամեն անգամ Ոսկեպարի մայրուղով
անցնելիս տեսնում եմ Գվարզինը և Ջողազը: Ու ամեն անգամ ցավով եմ նայում այդ տեսարանին, որովհետև
Գվարզինը՝ ամբողջությամբ, իսկ Ջողազը՝ մասամբ, ադրբեջանցիների տիրապետության տակ են այժմ:
Սահմանապահ գյուղերում ապրող երեխաների ջինջ ու անմեղ աչքերը ուզում եմ տեսնել խաղաղության մեջ: Ես էլ
տավուշցի եմ: