2006 թվական էր, երբ ամեն օր լացում էի, որ դպրոց գնամ ու գնացի:

Գնացի մեկ տարի շուտ, բայց դա չխանգարեց ինձ սովորել: Առաջին դասարանում լավ էի սովորում, հիշում եմ՝ շա՜տ լավ: Բայց…

Ամեն ամսվա ծնողական ժողովի ժամանակ դասվարս մայրիկիս միշտ ասում էր.

-Նինան խելացի չէ, չի կարողանում սովորել:

Ես մինչև 4-րդ դասարանը սովորում էի լավ, բայց ամեն անգամ ծնողական ժողովներից հետո ես էլ ավելի էի թևաթափ լինում:

4-րդ դասարանի քննությունները ամենաբարձրը ես ստացա:

Չի կարողանում: Չի հասցնում ընկալել դասերը…

Այս 2 բառերը կոտրեցին փոքրիկ Նինայի այն թևերը, որոնք նոր էին սկսել սովորել, թե ինչպես կարելի է ճիշտ ճախրել երկնքում: Ես սկսեցի դասերիս նայել «մատներիս արանքով»: Չէի սովորում: Դե, սովորում էի, բայց ոչ այնպես, ինչպես ես էի ուզում: Ամեն առարկայից ունեի մի թեթև գիտելիք, ու դա ինձ համար բավական էր:

Չէի կարողանում մտքիցս հանել ուսուցչիս խոսքերը: Բարձր դասարաններում սկսեցի չսովորել, գնում էի դպրոց ու հետ գալիս:

11-րդ դասարանում էի, երբ ինքնուրույն պարապում էի, որպեսզի ուսումս շարունակեի Պետական համալսարանի «Սերվիս» բաժնում:

Մի օր մեր հարևանը տեսավ, որ ինքնուրույն պարապում եմ, իմացավ նպատակիս մասին և ասաց.

-Այ Նինա ջան, դու՝ ուր, Պետական ընդունվելը՝ ուր, Պետական համալսարանում դասի գնալը՝ ուր, մի տանջի քեզ:

Վերջ: Ես հասկացա, որ չեմ կարող սովորել պետական համալսարանում: 12-րդ դասարանում սկսեցի մի պահ նորից պարապել, հետո եղբորս հետ զրուցելուց հետո հասկացա, որ կարող եմ ծրագրավող դառնալ: Որոշեցի, որ դպրոցս կավարտեմ, կգնամ Երևան, կսկսեմ հաճախել ծրագրավորման դասընթացների, 6 ամիս կսովորեմ ու կսկսեմ աշխատել:

Ավարտեցի դպրոցս: Սեպտեմբեր ամսին գնացի Երևան ու որոշեցի, որ նախ պետք է սովորել անգլերեն. հետո նոր սկսել ուսումնասիրել ծրագրավորումը:

Երբ համեմատաբար սովորել էի անգլերեն լեզուն, ստացա աշխատանքի առաջարկ: Առաջարկեցին աշխատել Գորայքի միջնակարգ դպրոցի «Արմաթ» ինժեներական լաբորատորիայում որպես խմբավար: Առաջարկը ընդունեցի, մտածում էի՝ քանի որ պետք է ծրագրավորման ուղղությունը ընտրեմ, աշխատանքը հաստատ չի խանգարի ինձ: Ես մարտ ամսից սկսեցի աշխատել: Աշխատանքը շատ փոխեց ինձ: Ես հասկացա, որ կարող եմ անհնարինը հնարավոր դարձնել:

Սեպտեմբեր ամսին ես վստահ քայլերով գնացի Երևանի պետական համալսարան և թղթերս տվեցի հեռակա ուսուցման բաժին: Ընտրեցի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետը:

Հոկտեմբերի 7-ից ես սկսեցի տալ քննություններ: Ինքս գիտեի, որ ես պետք է պարապեմ, քանի որ ես պետական քննությունների եմ, և հենց այդ քննություններից էր կախված լինելու իմ ապագան: Սակայն այդքանը հասկանալով՝ ես երբեք չպարապեցի: Ես երբեք ինչ-որ գիրք չբացեցի և ինչ-որ բան չկրկնեցի կամ չսովորեցի:

Ես տվեցի 3 քննություն: 3 քննության ժամանակ էլ շատ հանգիստ էի, ներքին ինչ-որ համոզմունք կամ ինչ-որ հանգստություն ունեի, որ վերջում լավ է լինելու:

Դպրոցի վատ սովորող աշակերտուհին բարձր գնահատակներ ստացավ քննություններից: Դպրոցի վատ սովորող աշակերտուհին ուսանողուհի է:

Ես ընդունվեցի համալսարան՝ ինքս ինձ ապացուցելով, որ ես կարող եմ 2 տարի դադարից հետո իմ ուժերով, բարձր միավորներով ընդունվել համալսարան: Ապացուցեցի շրջապատիս, որ կարող եմ սովորել։ Ես ապացուցեցի։