Ես ու գյուղս

Նայում եմ գյուղիս: Ինչ գեղեցիկ է այն: Աշուն է, գունավոր աշուն: Այն աշուններից, որոնք միայն իմ գյուղին են հատուկ: Քայլում եմ աշնան շնչով լցված նեղլիկ փողոցներով և նայում աշնան մեջ սքողված գյուղիս: Քամին սուրալով մոտենում է ինձ, հասնում մինչև ոսկորներս: Իմ առանց այդ էլ բարակ հագնված մարմինը սարսռում է ու ակամա հիշում եմ , որ մայրս ինձ խնդրեց մի տաք բան հագնել, բայց ես չլսեցի: Քամու պատճառած այդ սարսուռը երբեմն այնքա~ն հաճելի է: Գիտե՞ք ինչու: Որովհետև գյուղիս քամին է: Ոչինչ, թող սարսռամ, միայն թե գյուղիս քամին սարսռացնի իմ բարակ հագնված մարմինը:

Լուսանկարը` Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը` Սոնա Զաքարյանի

Քայլում եմ գյուղով ու նայում եմ տերևներին, տներին, քարերին: Այնքա~ն կարոտ կա այդ գույնզգույն փոքրիկ տերևների մեջ և այնքան սեր:

Լուսանկարը` Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը` Սոնա Զաքարյանի

Ահա մոտեցա մի տան: Դուռը կողպված է: Ինչքա~ն դատարկություն կա այդ տան մեջ, որը տարիներով սպասում է ինչ-որ մեկին, ով կմաքրի իր մոռացված կահույքի փոշին: Այդ նույն տնից մի ժամանակ լսվում էր երեխաների անհոգ ծիծաղը, այնտեղից միշտ բուրում էր համեղ կերակուրների հոտը, և այդ տունը միշտ պատրաստ էր ընդունելու անձրևից թրջված անցորդին` մի բաժակ թեյ խմելու…

Ինչքա~ն քար կա, ու երևի այնքա~ն պատմություններ ու հիշողություններ այդ քարերի հետ կապված: Ա’յ, այս քարին ժամանակին հովիվն է նստել, որ մի փոքր շունչ առնի և վայելի իր մի կտոր հաց ու պանիրը: Մյուս քարին երևի մի տղա է նստել ու նայել հեռուն, մտածելով իր սիրելի աղջկա մասին: Այս մեկին մի երեխա է բարձրացել և փորձել ապացուցել իր ընկերներին, որ կարող է թռչել քարից: Իսկ ահա այս մեկին կնստեմ ես և կպարուրվեմ աշնան մեջ թաթախված գյուղիս: Կնայեմ լեռներին, կփորձեմ լեռների հետ զրուցել, զրուցել նրանց անցած ճանապարհի մասին…

Լուսանկարը` Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը` Սոնա Զաքարյանի

Ես տարվել եմ լեռների հետ զրույցով և չեմ նկատում, թե ինչպես է մառախուղը հետզհետե ծածկում նրանց վեհ գագաթները: Անձրևի երկու խոշոր կաթիլ ընկան կոպերիս, և ես սթափվեցի: Անձրևը սաստկացա~վ:

Այո’, ես ուզում եմ թրջվել, ուզում եմ թրջվել մինչև ոսկորներս, միայն թե գյուղիս անձրևը թրջի ինձ…