Մտքերս նման են գրասեղանիդ ցաքուցրիվ եղած թղթերին կամ էլ դարակումդ անկանոն դրված վանդակավոր վերնաշապիկներին։ Գիտեմ, որ էլի կծիծաղես, բայց ես ծիծաղիդ մեջ չեմ գտնում իմ խաղաղությունը։ Խաղաղությո՞ւն․․․ Ինձ մի հարցրու, որովհետև դրանից չունեմ ոչ մի գաղափար, ճիշտ այնպես, ինչպես դու իմ սիրած գրքերից։ Մտածում էի, որ այն կգտնեմ գրելով՝ բառերի մեջ, բազմակետերի արանքում կամ էլ վերջակետերից մի քայլ առաջ, բայց պարզվեց, որ նույնիսկ միջակետերից հետո հասարակ հարցերս չունեն պատասխան։ Իսկ դու դրանց կպատասխանե՞ս, կամ էլ թեկուզ խաղաղության տեղը կասե՞ս։

Առաջ երբևէ չէի մտածել խաղաղության մասին, նույնիսկ չգիտեմ, թե երբ ու որտեղից այդ միտքը հայտնվեց ուղեղումս։ Գուցե հայտնվեց այն պահին, երբ միտքս ինձ ամենախաղաղն էր թվում, կամ էլ այն ժամանակ, երբ դրա հայտնվելուն ամենաքիչն էի սպասում։ Գուցե այն եկավ խաղաղ աչքերիդ խորքից, կամ էլ պահարանի վրա դրված բաց ապակե շշերից։ Խաղաղության մասին գաղափարը եկավ, բայց միևնույն պահին միտքս լցրեց խաղաղության բացակայությամբ ու փնտրտուքներով։ Գիտե՞ս, ես փնտրում եմ այն ամեն օր, հարցաքննում նրա գոյությունը ամեն վայրկյան, փնտրում եմ բաց ապակե շշերում, խոհանոցի կանոնավոր դարակներում, խնձորի արկղերում, բայց չեմ փնտրում քո աչքերում․․․

Միգուցե հենց այդտե՞ղ է թաքնվում․․․ Չգիտեմ, ես վազում եմ ինչ-որ անհայտ, բայց ինձ ծանոթ ճանապարհով։

Ես վազում եմ, որովհետև ժպիտիդ ու իմ խաղաղության միջև մի մեծ ու անթափանց պատ կա։ Վազում եմ, որովհետև մութ գիշերում ոչ ոք չկա։ Իսկ ես մթությունից վախենում եմ։ Վազում եմ, որովհետև օվկիանոսում փոթորիկ է, իսկ իմ միտքը վաղուց կորցրել է իր առագաստը։ Ես վազում եմ, որ գտնեմ իմ խաղաղությունը։ Ես վազում եմ, որովհետև ինձ հետ վազում են աշխարհում բոլորը։

Բոլորի մեջ միշտ մեկը պակասում է․․․ Ես վազում եմ, որովհետև ինձ հետ վազում ես դու։