Պարոն վարչապետ, խլելով ձեր ակտիվ և հանրությանը հույս ներշնչող աշխատանքի ժամանակից, ուզում եմ, որ կարդաք նամակս:
…Հորդառատ անձրև էր Հրազդանում: Վազեցի ու կանգնեցի կանգառում, ծածկի տակ, որտեղ արդեն երկու աղջիկ էլ էին պատսպարվել:
-Գիտես, Ա՛ն, երեկ մամային ասում եմ, որ որոշել եմ բժշկական ընդունվել: Մաման ասաց, թե՝ ընդունվի, բալես, բայց մենք էդքան վարձ որտեղի՞ց պիտի տանք,- տխուր ասաց նրանցից մեկը մյուսին:
-Հա, ծանոթ դեպք է: Ես էլ մերոնց ասացի, որ ուզում եմ միջազգային տնտեսական հարաբերություններ տամ, մաման էլ նույն բանն ինձ ասաց,-պատասխանեց Անը:
-Արդեն ոչ թե առարկայով,այլ հարմար վարձով եմ ֆակուլտետ ման գալիս:
-Լսի՛, Շու՛շ, բայց դու լավ ես սովորում, անվճար կընդունվես, դու համարձակ ես,-ասաց Անը:
-Ինչքան էլ համարձակ լինեմ, բա որ տեղերը առած լինե՞ն,-մտահոգ զրուցում էր Շուշը:
Շատ կուզեի լսել զրույցի վերջը, բայց հայրիկը մեքենայով եկել էր հետևիցս:
Ըստ մարդահամարի տվյալների, միջինում ամեն ընտանիք ունի 2-3, ամենաշատը՝ 4 երեխա (չհաշված բազմազավակ ընտանիքները): Եթե երեխաներից մեկը ցանկանա սովորել բժշկական համալսարանում, մնացած երեխաները ի՞նչ պիտի անեն: Մի ընկեր ունեմ, ասում էր, որ բժշկական ընդունվելը, այն էլ անվճար, շատերի համար երազանք է, որոշների համար էլ՝ խաղ ու պար:
Ի՞նչ կլինի, եթե համալսարաններում անվճար տեղերը սահմանափակ չլինեն, իսկ լավ սովորողներին ավարտելուց հետո մասնագիտական աշխատանք առաջարկվի:
Մի օր այցելեք գյուղեր ու տեսեք, թե որքան կրակ կա պատանիների աչքերում, և տեսեք՝ տարիքի հետ ինչպես է մարում այդ կրակը: Մեկը չի ուզում սովորել տարկետում չլինելու պատճառով, մյուսը՝ ծնողներին նեղություն չտալու, մի երրորդն էլ՝ ուղղակի ձայն չի հանում:
Մի օր այցելեք երազանքներով ապրող երեխաներին, որովհետև փոփոխությունների ընդունողն իրենք են: