Երբևէ չեմ մտածել լրագրությամբ զբաղվելու կամ լրագրողի մասնագիտություն ընտրելու մասին, ավելին՝ լրագրողներից խուսափել եմ՝ համարելով նրանց չափից դուրս պնդաճակատ մարդիկ։ Բայց արի ու տես, որ ճակատագրի հերթական կատակի շնորհիվ այժմ փոխել եմ մտածելակերպս։
Մասնագիտության ընտրության հարցում շատ փոփոխական էի, չէի սիրում մրցույթներ, մրցակցություն, սիրում էի մենությունը, իսկ բանավոր արտահայտվել մինչ այժմ էլ դժվարանում եմ։ Լրագրությունն իմ կյանք մտավ անսպասելի, ինչպես կյանքում կատարվում է ամեն լավ բան։ Զբաղվելով քաղաքացիական լրագրությամբ՝ հասկացա, որ դա մեկն է այն մասնագիտություններից, որին լիակատար տիրապետելու համար պետք է նաև տիրապետես մնացած մասնագիտություններին, քանի որ միշտ գործ ես ունենում տարբեր ոլորտների ներկայացուցիչների հետ ու հարցեր ուղղելու համար պետք է տեղեկացված լինել։ Տարբեր մարդկանց հետ զրուցելն օգնում է ծանոթանալ նրանց առօրյային, խնդիրներին, հասկանալ պաշտոնավորին ու հասարակ գյուղացուն մտահոգող խնդիրները ու ինչն ամենակարևորն է՝ բարձրաձայնել դրանք։
Լրագրությունը մտել է իմ ենթագիտակցության մեջ։ Նույնիսկ գրականություն ընտրելիս փորձում եմ գտնել այնպիսի գրքեր, որոնք կա՛մ լրագրության հետ առնչություն ունեն, կա՛մ գրողն իր առաջին քայլերը գրական ասպարեզում արել է լրագրության միջոցով։ Գուցե այն պատճառով, որ ես էլ միշտ մի թաքուն ցանկություն եմ ունեցել սեփական գիրք հրատարակելու։
Հաճախ դպրոցում՝ դասամիջոցներին, դասընկերներիցս հարցազրույցներ եմ վերցնում։ Մեկից՝ որպես ապագա լեզվաբան կամ քաղաքական գործիչ, մյուսից՝ որպես ապագա իրավաբան կամ դիվանագետ։
-Սուսաննա՛,- հարցնում եմ,- իսկ Ձեր ապագան պատկերացնո՞ւմ եք Հայաստանում։
-Ոչ,- լսում եմ պատասխանը ու ստանում արդեն քանի՜ անգամ լսած պատճառաբանությունը, որ Հայաստանում մեծ հաջողության հասնելու համար պայմաններ չկան։
Ափսոսում եմ, որ այս կարծիքն արդեն խորը արմատներ է գցել երիտասարդության շրջանում, որ մեզնից յուրաքանչյուրը հեշտությամբ կլքի հայրենիքը, որպեսզի կառուցի իր ապագան՝ ինչպես սեփական, գունավոր պատկերացումներում է, իսկ Հայաստանն այնտեղ դեռ մնում է գորշ ու անհույս։