Այսօր գնում էի Արմավիր քաղաք: Երթուղայինի մեջ նստած մտքերիս հետ էի: Բացի ինձանից ուրիշ մարդ չկար: Մեկ էլ մի կին բարձրացավ իր թոռնիկի հետ: Կինը, որ մոտ 50 տարեկան էր, ուղիղ նստեց իմ դիմաց և սկսեց ամենայն ուշադրությամբ զննել: Մի քանի վայրկյան տևող զննումը նորմալ է և բնորոշ գրեթե բոլորին: Բայց այդ կինը նստելու պահից մինչ իմ իջնելը մեկ վայրկյան աչքը չկտրեց ինձանից: Ու այնքան տարօրինակ էր նայում, որ արդեն սկսում էի հավատալ իմ այլմոլորակային լինելուն:
Ես հազիվ էի զսպում ծիծաղս: Անընդհատ հայացքս գցում էի պատուհանից դուրս` հուսալով, որ նա կդադարի ինձ նայելուց և կհասկանա, որ երթուղայինում մարդկանց զննելուց ավելի հետաքրքիր բան էլ կա՝ պատուհանից դուրս նայելը:
Եվ այսպես, անդադար պայքարելով ծիծաղիս դեմ, որ ուր որ է` թնդալու էր ամբողջ երթուղայինով, ես սկսեցի զբաղվել հեռախոսով, որ նրա հայացքը չնկատեմ և որ բացատրելի դարձնեմ այն անանցանելի ժպիտը, որ հայտնվել էր դեմքիս:
Տեսնես ի՞նչ էր մտածում՝ նայելով ինձ: Մոտավորապես այսպիսի մի բան. «Էս ի՜նչ սերունդ ա մեծանում, ամբողջ օրը էդ հեռախոսների մեջ են: Թե ի՞նչ կա դրա մեջ, մարդ չգիտի», կամ` «Տեսնես` էդ ինչի՞ վրա է այդպես ժպտում»: Հավանաբար սա էր մտքով անցնում, առանց իմանալու, որ իր հայացքն էր ինձ ստիպում ժպտալ ու հեռախոսով զբաղվել:
Վերջապես ես իջա երթուղայինից և զգացի ազատություն ու թեթևություն տարօրինակ հայացքից:
Մի կոչ մեր երթուղայինի ուղևորերին:
Հարգելի´ ուղևորներ, Ձեզ խնդրում եմ այսուհետ երթուղային բարձրանալիս այդպիսի տարօրինակ հայացքով չտնտղել դիմացինին: