երկիր,

որ պատերիդ նկարներ են

խզբզում,

կավիճով տողեր են

գրում,

էդ ինձ դուր է գալիս,

որովհետեւ ազատությունս

էդտեղ եմ գտնում

քիչումիչ,

 

երկիր,

որ փողոցներումդ

համբուրվելը մի տեսակ էն չի

դեռ,

որ մարդիկներդ

ամաչում են բառերից,

գրադարանավարներդ՝ գրքերից,

բաց ու փակ պոեզիայից,

իրար աչքերի մեջ նայելուց,

քո մասին խոսելուց:

 

երկիր,

որ փոքրատառվում ես անընդհատ,

որ հայհոյվում ես օրումեջ՝

ցույցից ցույց,

գործադուլից գործադուլ,

որ հեչ էլ հեքիաթ չես,

սովորական ես,

պարզ,

ամենաանկապներից

տեսածներիս մեջ,

 

երկիր,

որ կապ չունես 301-ի,

405-ի,

Լավագույնը

ու անգամ լավը լինելու հետ,

որովհետեւ երկիր,

դու էլ ոչ սիրուն ես,

ոչ բարձրահասակ,

ոչ շիկահեր,

ոչ էլ խելացի:

 

որովհետեւ, երկիր,

միայն մի քանի կանգառում,

գետնանցումի պատերին

ու տաքսիների ապակիներին է

գրված՝

երկիր ես:

 

դու դրան հավատո՞ւմ ես