Մի ժամանակ ես երկինքը շատ էի նկարում:
Հիմա երկինքը ավելի սիրուն է, ավելի տաքուկ ու ավելի շատ:
Ես նեղացած եմ, հա, երկնքից եմ նեղացել: Ես իրեն էդքան շատ սիրում էի, ամեն օր նոր հանդերձանքով նկարում, իսկ ինքը գողացավ ինձնից ամենաթանկերիս:
Ես աշխարհից եմ խռովել, մի երկնքը ի՞նչ է, որ էդքան լույս պահի իր մեջ:
Մանկական խաղերս բերել դրել աչքիս դիմաց, տարել է հետս խաղացողին:
Էն երկինքը, որ ձեռքերը իրեն էին պարզում ու նկարվում սիրելիները:
Էն երկինքը, որ ես օդային համբույրներ էի ուղարկում, երբ անձրև էր տալիս: Անձրև չեմ ուզում էլ, ինձ իմ մանկության Սամին տուր:
Փողոցում լռություն է…
Հոգումս երկրաշարժ է, թե՞ փոթորիկ, ես էլ չգիտեմ:
Ասում են` կորուստը մարդուն ավելի է կոփում: Դրանք սուտ բաներ են, կորուստը մարդուն ծնկի է բերում, ստիպում է զռռաս, էնքան, մինչև բարձդ քամելու չափ թաց լինի:
Լավ է, որ Աստված ստեղծել է գիշերը, թե չէ` ինչ պիտի անեին այն ձեռքերը, որ մենակ մնացին երկինք պարզված, որ խաղերը եկան առանց խաղացողների մնացին, որ մնացիր մենակ… Երկինքը հարստացավ, դու աղքատացար ու մենակ ես, մեն մենակ…
Մեծ, անծայրածիր աշխարհ, վահանդ կորցրած ռազմիկ ես դու…
Բառերը հոդս են թռչում, կորցում են գինը… Դուք չկաք, մենք էլ չկանք…
Կներեք ինձ, որ շատ էի սպասում աշնանը, ախր ,սիրում ես էս գրողի տարած եղանակը: Բայց ինչո՞ւ ինքը մեզ չսիրեց այնպես, ինչպես մենք իրեն, ինչո՞ւ նեղացրեց, ինչո՞ւ պոկեց մեզ մեզանից…
Ես նեղացած եմ, հա, աշուն, քեզանից էլ… Դու աչքերիս մեջ նայելով, արցունք տվեցիր աչքերիս …
Դու մեզ ստիպեցիր ապրել պատերազմի հետ կողք կողքի… Պատերազմը ապրում է մեր փողոցում, իմ դասընկերն է, կուրսընկերը, կամ ուղղակի մի անցորդ, ում օծանելիքը հրապուրել էր ինձ մի օր:
Պատերազմը տարավ ինձանից թանկերիս ու սիրելի եղանակս…
Դու չկաս, աշուն…
