Sargis Melkonyan

Երկու կարոտների մեջտեղում

Օրեր առաջ Նունե տատիկն էր մահացել։ Այդքան էլ մեծ չէր, երևի 65 կլիներ կամ չէր լինի։ Խե՜ղճ կին, քաղցկեղն իրենն ասաց ու մեկին էլ տարավ։ Տարիներ շարունակ որդին Ռուսաստանում էր, հետո հարսն ու թոռները գնացին, հետո՝ ինքը, բայց շուտով վերադարձավ, որովհետև կարոտում էր: Կարոտում էր թաղն ու հարևաններին, բայց այստեղ էլ ընտանիքին էր կարոտում։ Ու երկու կարոտների արանքում տարիներ շարունակ ապրում էր:

Մահվանից օրեր առաջ էի տեսել նրան. հյուծված քայլում էր դեպի տուն, իսկ ես շտապում էի հասնել խաչմերուկ, որ հասցնեի երթուղայինին։ Բարևեցի։ Բարևեց, երևի ճանաչեց, իսկ ես միայն բարևից ճանաչեցի, որովհետև արտաքնապես ընդհանրապես նման չէր ինքն իրեն։

Մահանալու հաջորդ օրը ամբողջ փողոցը ծածկված էր մեքենաներով և սևազգեստ մարդկանցով։ Եվ ահա երեկո եկավ, որին հաջորդեց միօրինակ գիշերը և 23։16-ը (համենայնդեպս, հեռախոսս այդ ժամն էր ցույց տալիս): Հրավառություն էր։ Փորձեցի խուսափել մեկնաբանելուց, որովհետև տրամադրություն չունեի, իսկ այնտեղ՝ վերևում, երևի մեկը երեխա էր ունեցել։ Ինչ հետաքրքիր բան է կյանքը. երկու տուն ներքև որդին մայր կորցրեց, իսկ երկու տուն վերև մեկը որդի ունեցավ։

Չորս օր չլողացա, որովհետև ոչ թե ջուր, գազ կամ լույս չունեինք, այլ որովհետև ես սնահավատ տատիկ ունեմ, որը հավատում է, որ եթե մարդ է մահանում, ջուրը նրանն է (անկեղծ՝ ես էլ չհասկացա, բայց համարձակությունս չհերիքեց չենթարկվել)։

Թաղմանը չեմ մասնակցել, բայց մերոնք գնացել էին։ Սովորաբար թաղման ժամանակ մարդու տարիքն իմանալուց հետո ինչ-որ մեկը գտնվում է, ով ասում է՝ ջահել էր, էլի: Մի օր, երբ իննսունն անց կին էր մահացել գյուղում, հեռավոր ազգականներից մեկն ինքնաբերաբար, մի փոքր լացակումած ասաց. «Իր չապրած տարիները տա իր ծոռներին»: Ներկաների դեմքին ժպիտ հայտնվեց, երբ հիշեցին կնոջ տարիքը (կարծեմ 93 տարեկան էր)։

Հիմա դրսում դադարել է անձրևը, Նունե տատիկը վաղուց հանգչում է հողի տակ, արևը մայր է մտնում: Իսկ դու շարունակում ես ապրել երկու կարոտների մեջտեղում։