Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

-Տատ, մի բան հարցնեմ: Շատ եմ լսել, որ մեծերը գովում են հին ժամանակները, էն ժամանակների ավանդույթները: Օրինակ, այսօր Զատիկ է: Հիմի ի՞նչ, էն վախտերը Զատիկը սենց չէ՞ր իմալ, որ հիմի ա։

-Է՜, բալա ջան, էն վախտերի հմեն ինչն էր ուրիշ: Ճիշտ ա, էն վախտ սեղանին ինչ դնում ինք, հիմի էլ են էտի դնում, բայց էն վախտ ուրիշ ձև ինք պատրաստվում։
Էն վախտ մենք մե քանի հոգով հավաքվում ինք Զատկից առեջ, եթում ինք չոլերից փռո ինք հավաքում, որ ձվերը ներկինք, կամ էլ սոխի կճեպով ինք ներկում: Հիմի ի՞նչ ա էդ քիմիական ներկերը լցած խանութներ, մարդիկ էլ առնում են: Սաղ քիմիա ա, ստից տպեր են կպցնում։ Մենք Զատկի օրը ձցում ինք հարում, սարքում ինք կարագ, հաց ինք դնում, պանիր, կանաչի, ձու ու ոտով երգելով-պարելով եթում ինք կողի գեղի եկեղեցիները: Հիմի սաղ լցվում են ավտոները, էթում են եկեղեցիներ, յանի մոմ են վառում, սելֆի են անում իրանցը, խմում են, ստից բանից կռիվ են սարքում։

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

-Տատ, բա ասենք հիմի ձու են կռվացնում երեխեքը, էն վախտերը կա՞ր տենց բան։

-Բա իմա՞լ չկար, բալա ջան: Երեխեքը տանին վերցում ին մե քանի ձու, եթում ին իրանց ընգերների տները, կռվացնում ին ձվերը, ում ձուն ջարդում էր, ինքը էդ ջարդված ձուն տալում էր հաղթող ձվի տիրոջը։ Հոպարներդ էլ տալում ին, պապդ փեդերից ձվեր էր սարքում, ներկում ին, տենց տանում ին սաղին հաղթում ին: Իսկ ամենախնդալուն էլ էն էր, որ երկու հոգի ուզում ին կռվցնին ձվերը, ու պարզվում էր՝ երկուսինն էլ փեդից սարքուկ էր: Է ՜, բալա ջան, երնեկ էն վախտերը։

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի