Անչափ սիրում եմ անակնկալ պահեր, որ սիրտս լցնում են անասելի ուրախությամբ ու թրթիռով՝ չնայած նրան, որ միշտ փչացրել եմ ինձ սպասվող անակնկալները: Երբ պատահմամբ իմանում էի, որ ծնողներս ինձ անակնկալ են անելու, այնքան էի համոզում, որ ասում էին: Ընկերներիս նույնպես այնքան էի ձանձրացնում իմ հարցուփորձով, որ ստիպված ասում էին, թե ինչ անակնկալ են ինձ անելու: Դե, հա, անհամբեր եմ, դրանից է: Իսկ հետո մեծ ափսոսանքով էի լցվում, որ էլի իմ անակնկալը փչացրի:
Բայց, ահա, ապրիլի քսանութին ես ապրեցի իմ իրական անակնկալը: Բոլորիս համար շատ սպասված մի օր, օր, որ տվեց մեզ նոր հույսեր, ապրումներ, օր, որ մեզ նորովի ուրախացրեց, օր, որ կոչված էր Պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխություն:
Ինձ համար նույնպես անակնկալ կար, որի մասին միայն իմացա հենց նվերս ստանալիս: Նվերներիս մեջ ամենաոգևորողն ինձ համար դիպլոմն էր, որն ինձ տրվեց իմ զգացմունքային նյութերի համար: Երբ բոլորն ինձ ասում են. «Շուշա՛ն, պետք չի էդքան զգացմունքային լինել, մեջդ պահի շատ բաներ, շատ բան մի նկատի,մի արտահայտվի», ես մտածում եմ. «Կարո՞ղ ա սխալ տեսակ եմ ես» ու ինչ-որ տեղ նեղսրտում եմ: Բայց հանկարծ գնահատվում եմ իմ հույզերի ու զգացմունքային նյութերի համար: Ու հիմա թևերս, որ դադարել էին թռչել, նորից թռիչքի են պատրաստ:
Իսկապես շատ ուրախ եմ, ուրախ եմ, որ իրական անակնկալ ունեցա, որ այս անգամ, իրոք, վայելեցի այն: Չգիտեմ, երբ հերթը հասնում է շնորհակալություն հայտնելուն, ես բառեր չեմ գտնում, չեմ կարողանում արտահայտել այն խոսքերը, որ պիտի լսվեն: Կարծում եմ՝ խոսքերով չէ, որ պիտի իսկապես ապացուցես շնորհակալությունդ, այլ նվիրվածությամբդ ու գործովդ: Շատ չեմ գրի, որ հնչած խոսքերին չնմանվեն:
Պարզապես շնորհակալ եմ. ես ուրախ եմ, թռչում եմ….
Եվ քանի-քանիսն ինձ պես այսքան ուրախ են…