Զգոն մնա՛, քաղաքացի

Սարսափելի զգացումները դադար չեն տալիս։ Էս ամենի մեջ անհասկանալի սիմվոլիզմ կա, հայրենասիրություն, ընտանիքի ու աշխարհի հանդեպ սեր: Շանդ ու կատվիդ հետ էլ ինչ որ էմոցիոնալ կապ ես զգում: Նեղվում ես, որ լեզու չունեն ու չեն կարող իրենց զգացածը արտահայտել։ Հա՛, էդ կրակոցների տակ երևի ամենաանկենդանն էլ կենդանանում ու զգացածի մասին խոսել ա ուզում։

Դու սահմանին կանգնել չես կարող, բայց պատուհանի մոտ կանգնելով, էդ կրակոցները լսելով (ես Ճամբարակում եմ ապրում), թվում է, թե զենքը ձեռքիդ է, ու պատրաստվում ես կրակել։ Շարքային քաղաքացի, կրա՛կ…

Կողքի սենյակից Փաշինյանի ձայնը էնքան վախեցնող ա հնչում, ասում է.

-Մենք զոհվելու ենք հանուն մեր հայրենիքի։

Հա, մենք ոչինչ անել չենք կարող, մեզ մնում է զգոն-զգոն հետևել լուրերին, հետևություններ անել, վախենալ, հետո ինքներս մեզ սփոփել։

Էս ամենի մեջ ամենասարսափելին գիտե՞ք որն ա։ Մարդկանց մի տեսակ կա, որ սիրում են խուճապահար լինել ու խուճապի վատնել բոլորին: Սոցկայքում փոստ անել, բոլորին խառնել իրար, 4 տարեկան երեխու հետ էլ դնել քննարկել, որ` պապան սահմանին ա ու կարող ա չգա էլ։

Աշխարհը արդեն քնել ա  կորոնավիրուսի պատճառով, մենք էլ անմարդկային ու ամենահասարակ նորմերին չտիրապետող մարդկանց պատճառով քնել չենք կարողանում։

Խաղաղությունը պատերազմով պետք է նվաճել, միգուցե պա՞հն ա։