Էսօր քաղաք կիջնենք։ Դեմ չե՞ս։
Ուսիս նստիր։ Կամ քայլիր կողքովս։ Ո՞նց քեզ է հարմար։
Լսիր, առաջին բանը, որ պիտի իմանաս քաղաք իջնելիս, այն է, որ եթե ստանդարտ չես, ուրեմն աչքերը չռելու են։
Հա։ Մի վախեցիր։ Ինձ էդպես նայում են մեկ-մեկ։ Ոչինչ, կսովորես։
Մազե՞րը։ Հա, բոլորինը իրար նման են։
Չէ։ Սկզբից տարբեր է լինում։ Հետո նմանվում են իրար։
Էս մեծ շե՞նքը։
Համալսարանն է։
Էդտեղ մի ուրիշ անգամ կմտնենք։ Հիմա արի քայլենք։ Քեզ ցույց տամ էս սառը քաղաքը։ Եթե անձրև գա, չզարմանաս։ Էստեղ միշտ անձրև է։
Գիտե՞ս՝ մի խելացի մարդ ինչ է ասել էս քաղաքի մասին. «Անծով քաղաք, որտեղ ամեն օր խորտակվում ես»։
Հա, ես էլ եմ հավանել։
Էս մարդի՞կ։
Առևտուր են անում։ Անընդհատ առևտուր։ Միշտ առևտուր։ Ամեն ինչի առևտուր։ Առևտուր ու մեքենաներ, այս քաղաքում դրանք անվերջ են։
Եկողը մոտեցավ։ Ես հասկացա, որ այս աշխարհում նրա շագանակագույն վերարկուից էլի կա։
Տես, տերևները ինչքան դեղին են էստեղ։
Միանգամից կարծիքդ մի ասա։
Լավ քաղաք է։ Ես, համենայնդեպս, սիրեցի։ Դու էլ կսիրես։
Երթուղայինի ենք սպասում, համբերիր։
Հա, երկար է մի քիչ տևում։ Բայց պիտի սպասենք։
Տես, եկավ։
Կկանգնենք, ոչինչ։ Միշտ էլ կանգնած եմ տուն հասնում։ Էսօր էլ իրար հետ կկանգնենք։
Դուռը շրխկալով փակվում է։
Նյարդային եմ։ Չէ, դու կապ չունես։ Իսկ եթե անկեղծ, ոչ ոք էլ կապ չունի։
Հա, ամեն օր մի բան լինում է, ու ներվային եմ դառնում։
Մի մտածիր։
Լավ է լինելու։