Վայ, նկար, որտեղ խարույկի մոտ նստած են մարդիկ: Վայ, ճոճանակներ…
Ու այսպես շարունակ, ամեն ինչ, ամեն նկար, ամեն միտք, ամեն բառ հիշեցնում է ինձ ճամբարի մասին ու այդ ընթացքում այնտեղ անցկացրած անմոռանալի օրերի մասին: Ու մի զգացողություն միջիցդ քեզ խեղդում է, թվում է, թե հոգիդ հազար մասի է բաժանվել ու ամեն մասը հարազատներիդ հետ գնացել է Հայաստանի բոլոր մարզերը:
Անմոռանալի վերջին օրը, երբ անտառ էինք գնացել բոլորս, էն կասկածներով, որ տանում են մեզ կորցնեն… Բայց ի վերջո հասկացանք, որ ոչ, գնում ենք խարույկ վառելու: Նստեցինք խարույկի շուրջը, խոսեցինք, ծիծաղեցինք ու երգեցինք: Հենց այդ ժամանակ էր, որ կյանքումս առաջին անգամ ընկնող աստղեր տեսա: Ու դա էլ մի այլ կարգի հրաշք էր:
Հրաժեշտ ես տալիս, հասկանում ես, որ չէ, թե ինչպես էիր սխալվել էդ ասելով: Հասկանում ես, որ երկար ու ամուր թելերով կապվել ես բոլորի հետ, ու թողնելը երևի ամենադժվար բանը կլինի: Բայց դե ուրիշ տարբերակ չես ունենում ու ստիպված հաշտվում ես:
Ամենադժվարը դրան հաջորդող մի շաբաթն էր, երբ ամեն բան հիշելիս աչքերդ լցվում են: Ու հաստատ երբեք չի մոռացվի այդ ընթացքում մեր` իրենց գործում մասնագետներից ստացված գիտելիքները: Չեն մոռացվի ֆոտոարշավները և մեր նկարահանած ֆիլմերը: Չի մոռացվի ծանոթության ճոճանակը, որն իր մեջ պահում է շատերիս գաղտնի խոսակցություններն ու երգերը:
Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի
Էհ, դե տեսեք, նորից հիշեցի, ասում են` մի տխրիր, որ ավարտվել է, այլ ուրախացիր, որ դա տեղի է ունեցել: Ափսոս, այսպիսի պահերին ուղղակի ուրախանալ չեմ կարող: Չնայած լավ էլ կարող եմ, բայց դե, թաց աչքերի միջից:
-Էմ էդ լացո՞ւմ ես:
-Չէ, ճամբարի օրերն են ընկել աչքիս մեջ: