Ես ապրում եմ անտառի մեջ գտնվող գյուղում, բայց հազվադեպ եմ ժամանակ գտնում թեկուզ մի ժամով ծաղիկներ հավաքելու կամ զբոսանքի գնալու համար: Այս կիրակի հաջողվեց: Ընտանիքով գնացինք սինդրիկ հավաքելու Էլակ սարի լանջերից: Ի դեպ, ասեմ, որ Էլակը ջուջևանցիների համար խորհրդանշական բնույթ ունի, ինչպես Արարատը բոլոր հայերի համար: Որքա՜ն գեղեցիկ էր գյուղի համայնապատկերը Էլակի բարձունքից: Կարծես գյուղը ափիդ մեջ էր եղել: Ինչքա՜ն գեղեցիկ էր բնությունը…
Արդեն բավական շատ սինդրիկ էինք հավաքել, երբ խաշամի մեջ ինչ-որ մետաղական բան գտանք: Հայրս ասաց, որ արկի չպայթած պայթուցիչ է՝ 1988 թվականի արտադրության: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ ինչ կլիներ, եթե դա հայտնվեր մի երեխայի մոտ, որը հետաքրքրությունից դրդված սկսեր դրանով խաղալ, քարով հարվածել:
… Եվ ինչո՞ւ պետք է այդպես լինի, ինչո՞ւ ամեն մի մետաղական իր գտնելիս պետք է առաջին հերթին մտածենք` հո զենք չի՞: