-Ինչե՞ս ուզում դառնալ
-Չգիտեմ, ժամանակի ընթացքում կմտածեմ:
Արդեն անցավ այդ շրջանը, անցավ մի ակնթարթի նման, երբ գալիս էր ամառ, կամ արձակուրդս էի պլանավորում կամ մտածում դպրոցի քննությունների մասին: Այս ամառը տարբերվող էր: Այս ամառը ինձ համար տարբերվող էր, չէ ավելի ճիշտ, ճակատագրական: Դե բնականաբար պարզ է. «Բարև դիմորդ», բայց հիմա էլ դիմորդ չես: Չնեղանաք, երկար եմ գրելու, որովհետև պատմելու բան շատ կա, չեմ էլ նեղանա, երբ հոդվածս տեսնելուց զարմանաք:

Սկսեմ սկզբից՝ հայտ լրացնելուց: Գնում էի Ճարտարագիտական համալսարան, որպեսզի Դիզայն բաժնի համար հայտ լրացնեմ: Մտա շենք, թեքվեցի ձախ ու դեպի ընդունող հանձնաժողով:
-Բարև Ձեզ: Ես հայտ լրացնելու համար եմ եկել
-Այո, իհարկե, խնդրեմ նստեք:

Մինչ ես նշեցի իմ սիրած բաժինը և գործերս ավարտեցի՝ դուրս գալուն պես դռան շեմին տեսա իմ բարեկամ Անդոյին:

-Անդո՞, ի՞նչ կա-չկա, ո՞նց ես:

-էս ի՞նչ ե՞ս անում ստեղ:
-Դե հայտի համար, էլի, ոնց մտածեցի՝ ամենահարմարը պոլիտեխնիկն էր, մուծումները վերջացրել եմ, ուզում եմ դուրս գալ:

Անդոն տարօրինակ հայացքով նայեց ինձ ու ձեռքը դնելով ուսիս հարցրեց.

-Էս սենյակո՞ւմ ես հայտ լրացրել

-Հա, ինչի՞:

ժպտալով նայեց ու ասաց.

-Սխալ ես արել, էս պոլիտեխնիկը չի: Պոլիտեխնիկը աջ կողմում ա, դու Ճարտարապետականն ես գրանցվել:

Դե մեծ շենք, նույն շենքում երկու համալսարան, ձախում՝ Ճարտարապետական, իսկ աջում՝ Պոլիտեխնիկական: Այդ պահին այնպիսի տպավորություն էր, որ կարծես կամ սառը ջուր լցնեն գլխիս կամ գունավոր միջավայրը ու պատերին արված ջրաներկով նկարները դառնային ինձ մի անծանոթ մարմիններ: Չգիտեի՝ ինչ անել: Բայց հարցուփորձից հետո տեսա, որ պատահականորեն ճիշտ քայլ եմ արել: Դե, հայտը չեմ կարող հետ վերցնել, ուրեմն, կենտրոնանում ենք Ճարտարապետական համալսարանի վրա: Կամ ինչպես իմ նկարչության ուսուցիչն էր կատակով ասում. «Քաղաք մտնելուց լուսացույցը կանաչով ենք սկսել, ամեն ինչ լավ ա լինելու»:

Երբ դիմում-հայտ էի լրացնում, տեղեկացրին նաև նախաքննական անվճար պարապմունքների մասին: Պայմաններին ծանոթանալուց հետո ես մեկ շաբաթ մասնակցեցի դասերին: Անկեղծ եմ ասում: Եթե չմասնակցեի՝ ես չէի ընդունվի: Ընտրելու էի կամ գծանկար, կամ կոմպոզիցիա, կամ գծագրություն: Մտածում էի կոմպոզիցիայի մասին: Հետո պահի տակ մտափոխվեցի, ընտրեցի գծագրություն: Դե գծանկարը մի քանի տարի շարունակ ես նկարել եմ, չեմ վախեցել դրա քննությունից: Կոմպոզիցիան մտքի թռիչք է, կարող եմ, այ, իսկ ինչ վերաբերվում է գծագրությանը, որը կոնկրետություն է սիրում ու միլիմետրերով հաշվարկ, վախեցա, դրա համար էլ դա ընտրեցի: Չէ չմեղադրեք. ոչ ալարել եմ սովորել, ոչ էլ մի այլ բան: Առարկան դպրոցից հանված էր, մեր գյուղում էլ մասնագետ չկա: Լավ, շատ չձգձգեմ: Առաջին օրը ծանոթացում առարկային, շրջան, կոն, հատված, գլան, վեցանկյուն և այլն, մի խոսքով, ասացի՝ հեշտ է:

Օր երկրորդ, գնալով դժվարանում է, իսկ երրորդ օրն արդեն հաշվարկներ, ու ինչ հաշվարկներ, ոչ մետր, ոչ էլ սանտիմետր, միլիմետր և կես միլիմետր: Դա էլ քիչ է, այդ երկրաչափական մարմինների ճիշտ կառուցում, որը ներառում է այդ կես միլիմետրերի հաշվարկը, ու դրան գումարած, նույն մարմնի կառուցումը օվալի վրա:

Գլուխ չցավեցնեմ, երբ համալսարանից դուրս էի գալիս այդ բանաձևերը իմ մեջ հաշվելով, գումարելով, հանելով ու շատ ժամանակ, առանց գիտակցելու նստում էի մետրո: Մետրոյի այդ աղմուկի մեջ նույնպես հաշվարկներ ու աչքիս առաջ տպված երկրաչափական գործողություններ: Բայց երբ լսում էի. «Զգուշացեք, դռները փակվում են, հաջորդ կայարանը Շենգավիթ», մի պահ կտրվում էի, որպեսզի նստած չմնամ: Սակայն մետրոյից դուրս գալուց հետո էլի նույն պատմությունը, ամեն ինչին նայում էի գծային կառուցումներով, անգամ երբ հաց կամ նրբերշիկ էի կտրում: Իսկ երբ պառկում էի քնելու, անընդհատ ասում էի. «Ներքին շառավիղի ժամանակ մեծ R-ից հանում ենք փոքր r-րը, իսկ արտաքին շառավղի ժամանակ մեծ R-ին գումարում փոքր r-րը: Էլ չասեմ՝ RX-ի մասին, երբ չկար թիվ, ու այդ թիվը պետք էր գտնել գծերի միջոցով:

Եվ այդպես անցան օրերը, և մոտեցավ վերջին օրը: Ինչքան մոտենում էր դասընթացի ավարտը, այդքան շատանում էր աղբարկղի միջի սրված մատիտի փոշին ու թեփը: Վերջին օրն էր, երբ մեր դասախոսներից մեկն ասաց՝ հիմա քեզ կմոտենամ: Երբ մոտեցավ, այդ ժամանակ միայն ես էի մնացել: Գծագիրս տեսնելուց հետո մի քիչ զայրացավ սխալների համար, բայց դասից հետո ժամանակ տրամադրեց և բացատրեց սխալս: Ու սխալս բացատրելուց հետո ես հասկացա, թե ինչու էր զայրացել: Չգիտեմ՝ ինքը կկարդա՞ այս նյութը թե ոչ, բայց ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել գծագրության դասախոսիս՝ պարոն Պողոսյանին, որովհետև եթե չմնար դասի վերջում և չբացատրեր, շատ հնարավոր է՝ ես կտրվեի այդ քննությունից:

Կոմպոզիցիան բարեհաջող ավարտելուց հետո եկավ գծագրության քննության հերթը: Չափից շատ վախենում էի, բայց ընկերներիս քաջալերելուց, պարոն Պողոսյանի ժամանակ հատկացնելուց և իմ լավատես լինելուց հետո դա նույնպես բարեհաջող ավարտեցի:

Միշտ ասում էի՝ բարձր տրամադրությամբ պետք է մտնեմ քննասենյակ, որ բարձր տրամադրությամբ էլ դուրս գամ: Եթե չխաբեմ՝ այդ գծագրության քննությունից հետո ունեցած ապրումները ինձ իսկապես տապալեց, բայց արդյունքը տեսնելուց հետո ես էլի ոտքի կանգնեցի և ժպտալով սպասեցի իմ հաջորդ 8 ժամանոց «Գծանկար» քննությանը: Չեմ ասում՝ չէի մտածում, բայց հանգիստ էի: Գծանկարը իմ հիմնական զբաղմունքն էր, ճիշտ է, հեշտ չէ 8 ժամ նստել փոքրիկ աթոռին ու դեպի վեր 90 աստիճան պարզած ձեռքով նկարել: Բա որ ասում եմ՝ անգամ դիրքս եմ երկրաչափական ձևով ասում: Լինում էին դեպքեր, երբ զանգում էին, հարցնում՝ ի՞նչ ես անում, քաղաքում մա՞ն ես գալիս, դո՞ւրսն ես, իսկ ես հոգնած ձայնով ասում էի՝ ոչ գծագիր եմ գծում: Ու այնքան էի խորանում, որ շատ գծելուց հետո էլ չեր ստացվում, ու հենց էդ ժամանակ ոչ թե գիտակցում, այլ սեփական մաշկիս վրա զգում էի, թե ինչ է նշանակում գերհոգնածություն:

Մինչ հիմա չեմ մոռանում, երբ բացմոցից վեր էի կենում ու տեսնում, որ հատակին ինչ-որ սպիտակ գնդիկներ թափվեցին, զարմանում էի, հետո հիշում, որ սովորական քերված ռետինն է, գծել-ջնջելուց է, մաքրում էի շալվարիս վրայի ռետինը ու գնում խոհանոց, որ ուժասպառ չլինեմ:

Քննություններն ավարտելուց հետո կարծես մի նոր աշխարհ մտա, նոր կյանք, նոր շենք, նոր մարդիկ, նոր միջավայր: Հիմա մտածում եմՙ թե ինչպես է լինելու այս անգամվա սեպտեմբերի մեկը: Ծննդյանս օրը Երևանում, մարդու չեմ ճանաչում, ու մի տարբերություն. կրակոցներ չեն լինի ու չեն խանգարի ծնունդս նշելուն, բայց դեռ ժամանակ կա, մի բան կմտածեմ:

Հա, մոռացա նաև ասել, որ պարապմունքի գնալուց և հետ գալուց հանդիպեցի մեր 17.am-ի թղթակիցներից: Գնալուց՝ Մանեին Մինասյան, իսկ հետ գալուց՝ Էմանինային Մանուկյան: Դա նույնպես հաճելի էր, և մի կողմից՝ տրամադրող, ինձ այսպես էր տրամադրում հանդիպումը. «Ընդունվի, որ շուտ-շուտ տեսնես 17-ի երեխեքին»:

Դե, հիմա կարող եք շնորհավորել. ես ընդունվել եմ, հաճելի պատահականությամբ, բայց ընդունվել եմ Ճարտարապետության և Շինարարության Հայաստանի Ազգային Համալսարանի Համակարգչային Դիզայն բաժինը:

Միշտ սպասում էի այն օրվան, որ կընդունվեմ և ֆեյսբուքիս էջում կնշեմ համալսարանս: Հիմա արդեն նշել եմ, բայց մինչ նշելս ես նշել էի նաև մի համալսարանի մասին, որը համալսարան չի, բայց ինձ համար համալսարանին հավասար է. խմբագիր www.17.am կայքում, և երբեք ես դա չեմ հանի իմ էջից, որովհետև ես 17.am-իս շնորհիվ եմ իմ մտքերն արտահայտում, որոնցից մեկը նաև այս նյութն է: