Դասարանի դուռը բացեցին:

-Կներեք, Զավենին տնօրենը կանչում է իր աշխատասենյակ:

-Գնա, Զավեն ջան,- պատասխանեց ուսուցիչը:

Ես տեղիցս վեր կացա՝ սարսափած հայացքս ուղղելով դեպի դասարանը:

«Զավեն, դուխով, մենք քեզ հետ ենք» արտահայտության ուղեկցությամբ ես դուրս եկա դասարանից և կամաց-կամաց գնացի դեպի տնօրենի աշխատասենյակ:

«Ի՞նչն են իմացել, կարո՞ղ ա, որ դասից եմ փախել, թե՞․․․ Ոչ, ոչ, մենակ ոչ դա»,- մտածում էի ես՝ չնայած նրան, որ արդեն դռան մոտ էի:

Մտնելով նախասրահ՝ ուզում էի թակել մյուս դուռը, սակայն այն բացեց տնօրենը և ասաց.

-Արի, Զավեն ջան, արի ներս։

Ինչ թաքցնեմ, շատ էի վախեցել, բայց դուրս գալուց հետո մի բան էր պարզ, որ պիտի մասնակցեմ շարադրությունների մրցույթի «Մաքուր և էներգախնայող» թեմայով:

Նույն օրը ձեռնամուխ եղա աշխատանքի: Գրեցի, ջնջեցի, նորից գրեցի, բարկացա, պատռեցի թուղթը և դեն նետեցի: Այդպես շարունակ մի քանի օր, մինչև ունեցա պատրաստի շարադրությունը, և նշված օրը ուղարկեցի մասնակցության հայտը:

Անցավ մի ամիս, և ես մոռացա այդ մրցույթի մասին։ Օրերից մի օր առավոտյան մտա դպրոց․ բոլորը շնորհավորում էին ինձ:

«Հետաքրքիր ա, ինչի՞ համար եմ այսքան շնորհավորանք ստանում, ծննդյանս օրվան դեռ վեց ամիս կա»,- մտածեցի ես ու մտա դասարան: Դասարանում արդեն ինձ ասացին, որ ես հաղթել եմ շարադրությունների մրցույթում:

Իհարկե, ես ուրախացա, որ հաղթել եմ, սակայն իմ ուրախությունը եռապատկվեց այն ժամանակ, երբ իմացա, որ մշտական և ավանդական դարձած գովասանագրեր ու հավաստագրերի փոխարեն պիտի մասնակցեմ Աղվերանում կազմակերպվող եռօրյա ԷԿՈ ճամբարին: Այն մասին, թե ինչ ծրագիր է մեզ սպասվելու, ես ոչ մի բան չգիտեի, և անգամ չէի ուզում իմանալ. ուզում էի, որ անակնկալ լիներ:

Ահա, եկավ վերջին օրը։ Ես դասավորում էի ճամպրուկս, ի դեպ, վերջում՝ դասավորելուց հետո, այն ինձնից ծանր էր: Առավոտյան մեկնեցի Երևան: Ինչպես պայմանն էր՝ հանդիպում ենք Վերնիսաժի մոտակայքում:

Ավտոբուսը շարժվեց, և հենց այդ պահից սկսվեց մեր ԷԿՈ ճամբարը: Պարզվեց, որ մենք 14 հոգի ենք՝ Հայաստանի տարբեր մարզերից և քաղաքներից: Հենց առաջին օրը քննարկման դահլիճում, ծանոթացանք, սկսեցինք բնապահպանական դասընթացները:

Առաջին օրը անցավ ոչ այդքան ուրախ: Դասերից հետո նտում էինք նախասրահում, մեկ-երկու բառ փոխանակում և միասին գնում ընթրիքի: Նկատելով դա՝ ուսուցիչները դիմեցին խորամանկ միջոցների: Ճաշարանում մեզ նստեցրին տղա-աղջիկ հերթականությամբ՝ փորձելով գոնե մի քիչ ակտիվացնել շփումը: Սակայն բոլորը լռում էին, ի դեպ, նույնն էլ կատարվում էր դասընթացների ժամանակ: Անգամ գործնական դասընթացի ժամանակ, երբ պատրաստում էինք արևային վառարան, գրեթե չէինք շփվում իրար հետ, և ցավոք սրտի, եղանակի պատճառով չկարողացանք անգամ փորձարկել մեր արևային վառարանները:

Նախավերջին օրը՝ դասընթացներից հետո, բոլորս նստել էինք նախասրահում՝ առանց որևէ բառ փոխանակելու: Քար լռությունը խախտեց մեզնից մեկը, ով առաջարկեց «մաֆիա» խաղալ: Իհարկե, բոլորը համաձայնեցին, և մենք սկսեցինք խաղալ, ծանոթանալ միմյանց հետ ու չնկատեցինք, թե ինչպես անցավ վեց ժամ: Բոլոր մասնակիցները շատ տարբեր էին՝ տարբեր ամեն ինչով, սակայն մեզ միավորում էր այն, որ բոլորս ուզում էինք ճանաչել և ընկերանալ իրար հետ: Մի ամբողջ գիշեր մենք խաղացինք, զրուցեցինք, պատմեցինք անեկդոտներ: Յուրաքանչյուրը պատմեց իր դպրոցի, բնակավայրի, առօրյայի մասին, պատմեց, թե ինչպես է հայտնվել այս ճամբարում, ինչպես է մասնակցել մրցույթին: Բոլորս զղջում էինք, որ 2 օր չենք շփվել իրար հետ, և ահա հիմա՝ վեջին օրով ենք ծանոթանում իրար հետ և ընկերանում՝ իրար փոխացելով մեր կոնտակտային տվյալները:

Արդեն ժամը 7։30 էր, և տխուր գնացինք մեր ճամպրուկները հավաքելու, քանի որ մեկ ժամից պիտի հրաժեշտ տայինք իրար և հնարավոր է՝ այլևս երբեք չհանդիպեինք։