Էնքան են էդ խեղճ կենդանիներին նեղացնում,որ իրենք էլ մեզ վախեցնում են: 
Ինչ որ է, ինչ էի ուզում ասել, հա, հիշեցի: 
Ամառային տաք օր էր, բայց ամպեր էին հավաքվել: Մտածում էինք անձրև կգա, բայց մեր բախտից էր` չեկավ:
Լավ, երկար-բարակ չասեմ, միանգամից անցնեմ պատմությանը: Ինձ համար տանը նստած Կ. Զարյանի «Նավը լեռան վրա» գիրքն էի կարդում ու հանկարծ բղավոցներ լսեցի: Զարմացած ասացի. «Յաաա, էս ի՞նչ էր» ու դուրս գնացի: Ձայները մեր հարևանի տան մոտից էին գալիս: Գնացի այնտեղ, տեսնեմ` ինչի են ձայները գցել գյուղով մեկ: Գնացի ու հարցրեցի, թե ինչ է եղել:

-Ի՞նչ բդի էղնի: Օձն եկել մտել է կուխնու քարի տակ ու դուրս չի գա,- հուզված ասաց հարևանուհիս:

Հարսն էլ պատմեց, որ քույրս աշխատանքի գնալիս է եղել, էդ օձին բարեբախտաբար չի տրորել (քույրս մեզ մի հատ չի էլ զանգել), բայց օձն էլ վախեցել, մտել է էդ քարի տակ: Եկան հարևաններով հավաքվեցին էտ խեղճ օձի գլխին: Ուզում են քարի տակից հանեն: Մայրս ու մեր հարևանի հարսը բահով քարը բարձրացրին: Օձը սկսեց սողալով դուրս գալ ու փորձեց փախչել: Ու հանկարծ, չգիտես ինչպես, ճանապարհը փոխեց ու սողալով մտավ մեր տուն: Դու մի ասա, մեր լոգարան տանող ջրի խողովակի մոտ փոքր անցք կա: Էս օձը անցքով մտավ մեր լոգարան: Բոլորս խառնվել էինք իրար: Մարդկանց մի մասը մնաց դուրսը (ես էլ իրենց հետ), որ հենց օձը դուրս գա, ասենք, մնացածն էլ մտան ներս: Էս իմաստուն կենդանին վախեցավ ու դուրս չի գալիս: Բոլորն ասում էին, որ ամեն ինչ լավ կլինի, ու գնում իրենց գործերով: Երեկոյան ստիպված մտանք ներս, ինչ լինում է` թող լինի:

Մեծերից ոմանք ասացին կաթ դնենք, եթե առավոտյան չեղավ կաթը, ուրեմն, տանն է, եթե եղավ, ուրեմն, օձը գնացել է: Անցավ մի քանի օր, օձից ոչ ձեն կար, ոչ էլ ծպտուն: Էդ իմաստուն կենդանին գտել էր հարմար պահ, տեսել էր, որ մարդ չկա, որտեղից մտել` այնտեղից էլ դուրս էր եկել:

Հիմա հարևաններով հիշում ու ծիծաղում ենք և ասում. «Էս ամառն էլ ըսպես անցավ մեր Բանդիվանում»: