Ուղեղիդ կենդանի ու անկենդան բջիջները գործի դնելով՝ լարում ես բոլոր նյարդերդ ու հավաքում չեղած ուժերդ՝ դիմանալու համար ևս քառասուն րոպե:
«Առաջին դասաժամն անցավ, իսկ ես դեռ հինգերորդ էջում եմ: Կեսն էլ չեմ արել, ո՞նց եմ հասցնելու: Լավ, ենթադրենք՝ հասցրի, ենթադրենք՝ ստացա էդ ամենազոր «պլյուսը», հետո՞»:
Ամեն շաբաթվա վերջում, երբ գալիս է ուրբաթը, և ուր որ է` ուզում ենք ուրախանալ, որ առջևում ունենք երկու օր՝ հանգստանալու, կամ էլ թե՝ իբր հանգստանալու համար (որովհետև էդ օրերին պիտի հասցնենք կարդալ անգլերենը, անգլերենը, նորից անգլերենը, ու թե ժամանակ մնա՝ պատմությունը, էկոլոգիան), հանկարծ գալիս է երրորդ ժամը, ու հասկանում ենք, որ ուրախանալու համար մեզ խանգարում է առաջիկա իննսուն րոպեն. դե հա, մեզ մոտ «Համակարգչային հմտություններ»-ի ժամն է:
-Հաղթե՜լ եմ, – ասում է Մհերը, ով ընդամենը տեղադրել էր հերթական աղյուսակը:
-Փաստորեն՝ արդար ա, խաղացեք, – ծիծաղում են մյուս կողմում:
Ծիծաղում ենք, որ ցրվենք, ծիծաղում ենք, որ ժամանակն անցնի, ծիծաղում ենք. ուրիշ հնար ունե՞նք:
-Արփի՛, ինչքա՞ն մնաց զանգին,- հարցնում եմ:
-Տասնհինգ րոպե, – պատասխանում է, – բայց դա դեռ վայրկյաններով պատկերացրո՜ւ…
«Չէ, չեմ պատկերացնում, չեմ ուզում, չեմ կարող, ավելի լավ է` փորձեմ հիշել, թե ինչ էր ԼԿԿ-ն, ու գտնեմ էդ կանաչ տեքստը, որ դարձնեմ կարմիր ու ընդգծեմ երկակի գծով: Լուրջ գործ է, ինչ խոսք:»
Զանգը հնչում է: Հավատո՞ւմ եք: Ես էլ՝ չէ: Դասախոսները սկսում են շրջել, ստուգել յուրաքանչյուրիս աշխատանքը: Սպասում ենք, մինչև հերթը հասնի մեզ, սպասում ենք հինգ րոպե, տասը, տասնհինգ…
-Աստղ, հիմա երկար դասամիջոցը չէ՞ր:
-Էր… Արդեն հինգ րոպե ա մնացել:
Վերջապես հերթը հասնում է մեզ: Մոտենում է, կարգին չի էլ ստուգում: Գնահատում է, և… Մենք ազատ ենք: Չնայած՝ ի՞նչ ազատ. մինչ կիրառականի շենքից քայլում, հասնում ենք ժուռֆակ, էդ հինգ րոպեն վերջանում է, դեռ մի բան էլ չի հերիքում:
-Հիմա էլ անգլերե՞ն:
-Հանկարծ չասես, թե հենց նոր իմացար:
Ուղեղիդ կենդանի ու անկենդան բջիջները գործի դնելով՝ լարում ես բոլոր նյարդերդ ու հավաքում չեղած ուժերդ՝ դիմանալու համար ևս իննսուն րոպե: