-Hey Anahit! Can you please take a picture of me facing the Times Square? – եթե ինձ վճարեին ամեն անգամ, երբ օտարերկրացիները Սենդիի նման անունս սխալ են արտասանում, ես երեկոները կանցկացնեի իմ սիրելի դերասանուհիների հետ թեյ խմելով: Բայց ինձ դեռ չեն վճարում. դրա համար էլ ինձ մնում էր ուղղակի լուսանկար անելը, իսկ հետո այդ նկարի մասին մի նյութ գրելը:
Եվ ուրեմն, բարև իմ սիրելի ընթերցող, եթե իհարկե ես ունեմ հավատարիմ ընթերցող: Երկար չգրելուց հետո համակարգիչս վերցրել, նստել եմ ու արագ-արագ ստեղներին եմ հարվածում, որ դատարկ էջը լցնեմ: Հազար տարի կլինի, ինչ չեմ գրել: Բայց երևի ասելիք չունեի: Կամ էլ այնքան ասելու բան ունեի, որ համարձակություն չունեի գրելու: Երևի ամեն ինչի մասին ասելու բան ունեի` իմ, քո, մեր, հոդվածներիս, Սենդիի լուսանկարի, մեծ ու փոքր քաղաքների, կարճ ու երկար ճանապարհների, հասանելի ու անհասանելի բաժանորդների, աշխարհ տեսնելու ու նոր երազանքներ ունենալու մասին ասելու բան ունեի:
Վերջերս իրականացավ իմ երազանքներից մեկը` մեկնեցի Նյու-Յորք: Հա~, հա~, էնտեղ ամեն ինչ գլուխգործոց ֆիլմերի նման էր: Լիքը կեղտոտ փողոցներ, անտուն մարդիկ, աննկարագրելի բարդ համակարգով աշխատող մետրո, շենքեր որոնց սկիզբը կար, բայց վերջը չէ, իմ ու քո երազանքների առանձնատները և իհարկե, անթիվ-անհամար բաց բերաններով տուրիստներ, որոնց թվին դասվեցի նաև ես: Էս քաղաքը ցույց տվեց, թե ինչպես կարող ես ութ միլիոն մարդկանց հետ միաժամանակ ու մի տեղում լինել մենակ: Էստեղ շատ պարզ դարձավ, որ հեռախոսի մյուս կողմում գտնվող ընկերներդ, որոնց հետ ամբողջ օրը խոսում ես, մի վայրկյանում կարող են անհասանելի դառնալ: Որ երբեմն կարճ ճանապարհներն են տանում ամենալավ արդյունքին, իսկ երկարները ոչնչի չեն բերում: Էստեղ հասկանում ես, որ կյանքում ոչ մի պահի, ոչ մի դեպքում ու ոչ մի գնով հանձնվելու իրավունք չունես, որովհետև շուրջդ բոլորն են պայքարում: Մի մասը պայքարում են, որ տեսանելի դառնան հսկայական ամբոխում, մյուսները, որ կառավարեն ամբոխը, մնացածն էլ, որ ամբոխները չխելագարվեն Չարենցի պոեմի նման: Պայքարելու ընթացքում շատերը պարտվում են ու ընկնում: Մի մասը նորից ոտքի է կանգնում, մնացածներն էլ, ոտքի կանգնելուց հոգնած ու պարտվելու հաշիվը կորցրած, ուղղակի էլ չեն բարձրանում: Երևի էստեղ կյանքի բոլոր խիստ ու դաժան կանոնները Դիսնեյի կինոների շլացնող փայլով ծածկված մի տեղում հավաքվել են ու քեզ են սպասում:
Կարճ ասած, Նյու-Յորքը իմ ամենահավես կողմը բացահայտեց ու մի քիչ Անահիտ էլ իրեն պահեց:
Հա~, ի դեպ, քիչ մնաց մոռանայի, Սենդիի նկարը 221 լայք ունի, 15 հատ էլ քոմմենթ: