Լուսանկարը` Անահիտ Բաղշեցյանի

Թայմ Սքուեր. պայքարների հրապարակը

-Hey Anahit! Can you please take a picture of me facing the Times Square? – եթե ինձ վճարեին ամեն անգամ, երբ օտարերկրացիները Սենդիի նման անունս սխալ են արտասանում, ես երեկոները կանցկացնեի իմ սիրելի դերասանուհիների հետ թեյ խմելով: Բայց ինձ դեռ չեն վճարում. դրա համար էլ ինձ մնում էր ուղղակի լուսանկար անելը, իսկ հետո այդ նկարի մասին մի նյութ գրելը:

Եվ ուրեմն, բարև իմ սիրելի ընթերցող, եթե իհարկե ես ունեմ հավատարիմ ընթերցող: Երկար չգրելուց հետո համակարգիչս վերցրել, նստել եմ ու արագ-արագ ստեղներին եմ հարվածում, որ դատարկ էջը լցնեմ: Հազար տարի կլինի, ինչ չեմ գրել: Բայց երևի ասելիք չունեի: Կամ էլ այնքան ասելու բան ունեի, որ համարձակություն չունեի գրելու: Երևի ամեն ինչի մասին ասելու բան ունեի` իմ, քո, մեր, հոդվածներիս, Սենդիի լուսանկարի, մեծ ու փոքր քաղաքների, կարճ ու երկար ճանապարհների, հասանելի ու անհասանելի բաժանորդների, աշխարհ տեսնելու ու նոր երազանքներ ունենալու մասին ասելու բան ունեի:

Լուսանկարը` Անահիտ Բաղշեցյանի

Լուսանկարը` Անահիտ Բաղշեցյանի

Վերջերս իրականացավ իմ երազանքներից մեկը` մեկնեցի Նյու-Յորք: Հա~, հա~, էնտեղ ամեն ինչ գլուխգործոց ֆիլմերի նման էր: Լիքը կեղտոտ փողոցներ, անտուն մարդիկ, աննկարագրելի բարդ համակարգով աշխատող մետրո, շենքեր որոնց սկիզբը կար, բայց վերջը չէ, իմ ու քո երազանքների առանձնատները և իհարկե, անթիվ-անհամար բաց բերաններով տուրիստներ, որոնց թվին դասվեցի նաև ես:  Էս քաղաքը ցույց տվեց, թե ինչպես կարող ես ութ միլիոն մարդկանց հետ միաժամանակ ու մի տեղում լինել մենակ: Էստեղ շատ պարզ դարձավ, որ հեռախոսի մյուս կողմում գտնվող ընկերներդ, որոնց հետ ամբողջ օրը խոսում ես, մի վայրկյանում կարող են անհասանելի դառնալ: Որ երբեմն կարճ ճանապարհներն են տանում ամենալավ արդյունքին, իսկ երկարները ոչնչի չեն բերում: Էստեղ հասկանում ես, որ կյանքում ոչ մի պահի, ոչ մի դեպքում ու ոչ մի գնով հանձնվելու իրավունք չունես, որովհետև շուրջդ բոլորն են պայքարում: Մի մասը պայքարում են, որ տեսանելի դառնան հսկայական ամբոխում, մյուսները, որ կառավարեն ամբոխը, մնացածն էլ, որ ամբոխները չխելագարվեն Չարենցի պոեմի նման: Պայքարելու ընթացքում շատերը պարտվում են ու ընկնում: Մի մասը նորից ոտքի է կանգնում, մնացածներն էլ, ոտքի կանգնելուց հոգնած ու պարտվելու հաշիվը կորցրած, ուղղակի էլ չեն բարձրանում: Երևի էստեղ կյանքի բոլոր խիստ ու դաժան կանոնները Դիսնեյի կինոների շլացնող փայլով ծածկված մի տեղում հավաքվել են ու քեզ են սպասում:

Լուսանկարը` Անահիտ Բաղշեցյանի

Լուսանկարը` Անահիտ Բաղշեցյանի

Դեղին տաքսիներով անվերջ խցանումների ու տասը դոլարանոց հոթ-դոգների արանքում էս քաղաքը ինձ կապեց Թայմս Սքուերին, նոր նպատակներին: Էստեղ ինչ-որ տարօրինակ ու անսովոր կերպով կապվեցի ինձնից տասը հազար անգամ ավելի տարբեր մարդկանց հետ, որոնք էդպես էլ չկարողացան անունս ճիշտ արտասանել, բայց ինձ «լավով են հիշում», որովհետև ես իրենց սովորեցրել եմ էդ արտահայտությունը: Որովհետև նրանց համար լիքը ինստագրամյան նկարներ եմ արել Նյու-Յորքում, հետաքրքիր բաների մասին եմ պատմել ու բուռն քննարկումներ եմ վարել իրենց հետ: Վերջիվերջո մի նոր աշխարհ ենք բացահայտել` միասին անծանոթների հետ ենք զրուցել, չինական ամենահամով ռեստորաններն ենք գնացել, հայկական հեքիաթներ ենք սովորել ու ամերիկյան ամենահայտնի ընկերությունների աշխատակիցների հետ ենք ծանոթացել: 

Կարճ ասած, Նյու-Յորքը իմ ամենահավես կողմը բացահայտեց ու մի քիչ Անահիտ էլ իրեն պահեց:

Հա~, ի դեպ, քիչ մնաց մոռանայի, Սենդիի նկարը 221 լայք ունի, 15 հատ էլ քոմմենթ: