-Երեխեք, եկեք «հարսանիք-հարսանիք» խաղանք:

-Հա, ճիշտ ա, Սյուզին թող լինի հարսը, ինքը հարսի շոր ունի:

-Դե, դու էլ եղի փեսան, Սահակ:

-Չէ, ես չեմ խաղում:

-Լավ էլի: Որ լինես փեսա, սրանից հետո քո ուզած խաղը կխաղանք:

-Լավ, լավ, կլինեմ փեսա:

Հարսի ու փեսայի դերերը բաժանելուց հետո մեկը լինում էր վարսավիրը, մյուսին հանձնարարում էինք հարսի համար ծաղկեփունջ պատրաստել, երրորդը վարդի թերթիկներ էր քաղում հարսի ու փեսայի գլխին շաղ տալու համար: Հա, չմոռանամ նշել խանութպաններին: Դե, պարզ է՝ խանութից առևտուր անելու համար պիտի գումար ունենաս: Գումար մենք շատ ունեինք: Եթե տորթը կարող էր պատրաստված լինել դաշտի ամենատարբեր ծաղիկներից, հոգ չէ, գումարն էլ ծառերի տերևները կարող էին լինել, եթե, իհարկե, տերը մոտակայքում չէր ու նկատողությունների տարափ չէր թափի գլխներիս.

-Այ երեխեք, հերիք ա էդ խակ ցոգոլները ուտեք, թողեք հասնի:

-Հլը շուտ հելեք էդ դաշտից, սաղ խոտը տրորիք: Գնացեք ձեր դաշտերը մտեք:

Հարսանեկան պատրաստություններից հետո սկսվում էր խաղի ամենահետաքրքիր պահը՝ բուն հարսանիքն ու քեֆ-ուրախությունը: Ունեինք իսկական հարսանիքի բոլոր տեսակի ուտեստները. բոլորի հիմքում ընկած էր խակ ցոգոլը:

Հարսանիքի ավարտից հետո գնում էինք տուն՝ մոռանալով Սահակին տրված խոստման մասին, ու Սահակը միշտ ասում էր, որ հաջորդ անգամ ինքն էլ փեսա չի լինի:

Ամեն խաղ-հարսանիքից հետո մայրս ասում էր.

-Վա՜յ, երեխեք, մի շտապեք՝ կամուսնանաք: Երանի իսկական հարսանիքներն էլ ձեր խաղերի նման լինեին. փողը՝ ծառերի տերևները, տորթը՝ ծաղիկներից, հարսանիքի սրահն էլ՝ ձրի: