Mane Babajanyan

Թե ինչու պարապմունքս կիսատ մնաց

Ճամբարում ծանոթ մարդիկ գրեթե չկային, բայց նրանցից մեկը հենց այնպես ուղղակի գրավեց ինձ: Անի Ղուլինյան: Անին Լոռու մարզից է՝ Դսեղից: Թե ինչպես ներկայացրեց ինքն իրեն, հենց առաջին նախադասությունից գրավեց ինձ ու անկախ ինձնից սկսեցի ժպտալ. «Ես Անին եմ Դսեղից: Ո՛չ կարգին պարել գիտեմ, ո՛չ երգել, նկարելուց էլ բավական հեռու եմ, միակ բանը որ ինձ մոտ լավ է ստացվում` գրելն է ու չափից շատ ֆուտբոլ սիրելը»:

Դե պարզ էր՝ Անին ֆուտբոլ ամենից շատ էր սիրում: Չնայած որ ես այդքան էլ հետաքրքրված չեմ ֆուտբոլով, ինձ հետաքրքիր էր նրա հետ ծանոթանալը:
Երևանից դեպի Սևան ճանապարհին ես և Անին նստեցինք կողք-կողքի: Ամենից շատն ինձ գրավեց նրա բնավորության այն գիծը, որ նա իրեն այնպես էր պահում, ասես հարյուր տարվա ծանոթներ լինեինք:
Մինչ ճամբար գալը, ինչպես նաև ողջ ճանապարհին իմ մեջ մի ներքին ինքնավստահություն կար, որ մենք սենյակակիցներ ենք լինելու, և ի ուրախություն ինձ, այդ զգացողությունն արդարացրեց իրեն:
Տեղավորվելուց հետո իջանք ներքև, և ամեն ինչ ընթացավ տրված օրակարգով: Երեկոյան, մինչ բոլոր սենյակներում երեխաները ծանոթանում էին, խաղում կամ ուղղակի երաժշտություն լսում, մեզ մոտ մի փոքր այլ էր, այսպես ասած, անորոշ ու խառնաշփոթ իրավիճակ: Անին, դե պարզ է, իր ֆուտբոլն էր նայում, ես իմ պարապմունքներն էի անում, մյուս երկու աղջիկները՝ Նինան ու Հեղինեն, անկեղծ ասած, այդպես էլ չհասկացա` ինչով էին զբաղված: Հա, մոռացա մի բան էլ ասել, իմ պարապմունքին պարտաճանաչ կերպով, ամեն խփած գոլի կամ ֆուտբոլային ինչ-որ սխալի ժամանակ խանգարում էին Անիի ճիչերը, նկատողություններն ու հիասթափված ձայները:

Դե, ինչ արած, ստիպված էի հարմարվել, դե, ֆուտբոլ է, չէ՞: Առաջին խաղակեսը, ի ուրախություն ինձ, վերջապես ավարտվեց, ու Անին գնաց իրերը դասավորելու:

Վերջապես ազատ մի քանի րոպե՝ նորմալ պարապելու համար: Բայց դե, ընդամենը մի քանի րոպե: Հետո սկսվեց երկրորդ խաղակեսը, որին ես այլևս դիմանալ չէի կարող: Ինչ արած, ստիպված եմ գոնե մի փոքր քնել:
-Ան, ես պառկեմ մի կես ժամ քնեմ, եթե չգամ` կարթնացնես, էլի:
-Հա, գնա, ես ֆուտբոլս եմ նայելու, կարթնացնեմ քեզ:
- Լավ, չմոռանաս, էլի:

Պառկեցի, բայց դե ինչ, չէի կարողանում քնել: Ժամանակն ասես կանգնել էր, առաջ չէր գնում: Անին էլ մի կողմից սենյակով մեկ վազվզում ու «գոլ» էր գոռում: Մի կերպ քնեցի, ու 20 րոպե էլ չէր անցել, երբ Անին մտավ սենյակ ու արթնացրեց ինձ: Դժգոհ վեր կացա: Միակ լավ բանն այն էր, որ ֆուտբոլն ավարտվել էր, ու Անիի թիմը հաղթել էր: Ինչ լավ է, թե չէ ես դժգոհություններ լսելու հավես հեչ չունեի:

Գլխացավ, հոգնած, քնաթաթախ, էլ ինչ պարապմունք, է: Մի էջ էլ չէի գրել, երբ աչքերս սկսեցին փակվել: Ստիպված եմ քնել, չեմ էլ հիշում` ոնց քնեցի ,իսկ պարապմունքս էլի մնաց: Այս գիշեր կշարունակեմ, ոչինչ: Ավելի ճիշտ, երևի կշարունակեմ, եթե իհարկե, այսօր ֆուտբոլ չլինի, կամ գոնե Անիի ճիչերը այդքան հաճախակի ու բարձր չլինեն: