Արդեն հոգնել եմ այս օնլայն կյանքից։ Առանց այն էլ համացանցը և սոցիալական կայքերը ամենուրեք մեզ հետ են։ Առանց այս ամենի՝ մեզ համար չկա հետաքրքրություն։ Չնայած ամենօրյա դասերին և ընթերցանությանը՝ համցանցն էլ իր նշանակությունը ունի։ Բայց հիմա այն սկսել է ինձ շատ հոգնեցել։ Հիմա ստիպված ես չեմ գնա համալսարան, որովհետև դասերս արդեն օնլայն եմ անում, կարիք չկա գրադարան գնալու, հիմա օնլայն եմ կարդում գրքերը և ընկերներիս, որոնց վաղուց չեմ տեսել, հիմա էլ չեմ կարող տեսնել, կամ ավելի վատ՝ կարող ես տեսնել, բայց ստիպված եք միմյանց հեռվից բարևել ու անցնել, որովհետև կորոնավիրուսի պատճառով դու նրանց հետ էլ պետք է օնլայն շփվես և գրկելու սմայլներ ուղարկես։ Այն օրից, երբ դադարեցին դասերը և առհասարակ հայտարարվեց արտակարգ իրավիճակ, օրերս անցնում են միօրինակ։
Հիշում եմ՝ ամեն առավոտ, երբ շտապում էի կանգառ, սպասում իմ տրանսպորտին, հաճախ չէի հասցնում, լարված մյուսին էի սպասում։ Հետո համալսարանում տեսնում էի ընկերներիս, քննարկում դասերը, գնում գրադարան և դասերս վերջացնելուց հետո կրկին շտապում կանգառ ու անհանգստանում, որ տրանսպորտս մի քիչ ուշացավ։ Իրականում ինձ համար մի փոքր դժվար է երկրորդ հերթը, բայց կարոտում եմ այդ օրերը, քանի որ ամեն ինչ այնքան հանկարծակի փոխվեց։ Հիմա ես չեմ շտապում կանգառ և չեմ սպասում տրանսպորտի, արթնանում եմ քնից և միանգամից նստում համակարգչի առաջ, հեռախոսս՝ ձեռքիս, որ ոչ մի դաս բաց չթողնեմ։ Ընկերներիս միայն ձայներն եմ լսում դասի ժամանակ, դասախոսիս լավ է՝ գոնե տեսնում եմ լսելուց բացի։ Օնլայն գրքեր արդեն դադարել եմ կարդալ, քանի որ անհնար է օրվա վերջում հեռանալ համակարգչի մոտից և չբողոքել տեսողությունից։
Ահավոր է հատկապես այն երևույթը, երբ նայում եմ պատուհանից ու դրսում ամայություն է։ Պատուհանը անգամ բացելիս, քույրս տագնապում է՝ ասելով․
-Օֆ, փակի, վիրուսը տուն կգա։
Հոգնել եմ կորոնավիրուսի մասին արդեն կարդալուց։ Ուզում եմ դուրս գալ, մարդկանց տեսնել, դիպչել ու զգալ, որ առաջվանն է կրկին։ Վայր դնել հեռախոսս ու հեռանալ համակարգչի դիմացից, որ գնամ՝ համալսարանում բուռն քննարկումերով անցկացնենք դասը և հետո, թեև շատ հոգնած, բայց հաճելի օրվա ավարտից հետո վերադառնամ տուն։ Եվ վերջապես ընկերներիս տեսնելուց կարողանամ գրկել, ոչ թե զուտ ձեռքով անեմ և ասեմ.
-Չմոռանաս չաթ մտնել։
Հոգնել եմ այս օնլայն կյանքից ու մեկուսացումից։ Ուզում եմ, որ բոլորս վերադառնանք մեր բնականոն կյանքին։