Նամա՞կ, արդեն հետաքրքիր է… Այն էլ՝ ժամանակի մեջ ճանապարհորդող։ Նամակը ուղղված է մի մարդու, որին երբեք չեմ տեսել, չեմ զգացել նրա տված ջերմությունը, բայց շատ եմ լսել նրա մասին: Թե՛ ազգականները, և թե՛ ընկերները պատմում են նրա մարդկային հատկանիշների, բարության և մարդկային վեհ տեսակի մասին։ Չգիտես՝ ինչու, միշտ բարի նախանձով եմ նայում իմ հասակակիցներին կամ այն փոքրիկներին, ովքեր զգում են այդ մարդու ներկայությունն ու ջերմությունը…
Երանի նրանց, ովքեր շատ վաղ հասակում այդ մարդու ձեռքը բռնած՝ գնացել են մանկապարտեզ կամ դպրոց։ Խանութ գնալիս նա առանց երկմտելու կատարել է իրենց բոլոր քաղցր քմահաճույքները, իսկ երբ իրենք մեծացել են, արդեն հասկացել են, որ պետք է լսեն նրա տված բոլոր խորհուրդները։
Ես մեծ ոգևորությամբ կլսեի նրա անցած ուղու, կյանքի առավել հետաքրքիր պատմությունների, դեպքերի և երիտասարդական խորամանկությունների մասին պատմությունները։ Իսկ ամեն մի կարևոր քայլն անելուց առաջ էլ պարտադիր կստանայի նրա օրհնությունը։
Չէ՛, չէ՛, հայրս չէ, ո՛չ էլ մայրս է, բայց ծնողին հավասար մի մարդ է նա, շատ կարևոր մի անձնավորություն, ում ցանկանում եմ ժամանակի մեջ ճանապարհորդող նամակով փոխանցել մի շատ կարևոր հաղորդագրություն․ «Եթե այս աշխարհում հրաշքներ կան, թող գոնե մեկ օրով իմ կողքին հայտնվես, իսկ ես էլ՝ մանկանամ։ Դու մեկ օրով խենթ մանկանս ընկեր լինես, ներես չարաճճիություններս, տանես քմահաճույքներս ու ձեռքիցս բռնած՝ ինձ դպրոց տանես, պապի՛կ»։